Ultima Thule

i nie chciało się chodzić

Pojechaliśmy całą dziewiętnastoosobową grupą w Masyw Ślęży.
Wyruszyliśmy w piątek i wieczorem dotarliśmy do Sulistrowic koło Sobótki. Wynajęte na pięknej działce domy powitały nas chłodem, ale kominki szybko spełniły swoje zadanie... Wyszliśmy na taras i podziwialiśmy piękne widoki - teren położony wysoko, więc na horyzoncie mrugały światełka Wrocławia...
Rano... no może nie tak rano, około 9:00 - wstajemy, śniadamy (rewelacyjna jajecznica) i szykujemy się do wyprawy. O 11:30 wyruszamy z przełęczy Tąpadła na szczyt Ślęży. Idziemy niebieskim, najbardziej hardkorowym szlakiem, wśród skał i przepaścistych obrywów. Cały czas świeci pełne słońce, kolory bukowego lasu są nie do opisania. Ślęża mieni się na zielono-żółto-czerwono-brązowo... W końcu docieramy na szczyt. Na wieży widokowej wiatr chce urwać czaszkę, ale widoki są znakomite. Ślęża wznosi się ponad 500 metrów nad Nizinę Śląską, więc ma się wrażenie bycia na "dachu świata". Na dole, przy schronisku trafiamy na obrzędy neopogan - przy starosłowiańskiej (a właściwie to chyba celtyckiej) rzeźbie misia, tańczą (jeden boso) grają na fujarce, obkładają misia kwiatami i oblewają miodem. Ma się rozumieć nie zlizujemy pożywnej masy z niedźwiedzia, lecz idziemy na obiad do schroniska a co niektórzy dorośli wieńczą go kielichem "Nalewki Babuni" w ramach toastu "Za zdobycie szczytu". Schodzimy szlakiem czerwonym i czarnym, znów nie mogąc się napatrzeć na feerię kolorów, tym razem już w promieniach chylącego się ku horyzontowi słońca.
Jest wciąż przyjemnie i ciepło, więc kupujemy kichy i wieczorem robimy regularne ognisko, zupełnie jak latem! Jest 22:00, dzieci oglądają w jednym domku Indianę Jonesa a my - pod księżycem i gwiazdami gadamy o tym i owym. Powtórzyła się zresztą trochę dyskusja forumowa, bo o uczynkach było... A potem przenosimy się do ciepłego wnętrza, by osuszyć butlę jakiegoś kalifornijczyka (dość miernego zresztą).
W niedzielę jesteśmy gotowi nieco później (aaa - bo jeszcze mecz futbolowy rozegraliśmy...) ale w końcu jedziemy do Sobótki i stamtąd ruszamy na mniejszą siostrę Ślęży - Wieżycę. Szlak jest całkiem zacny, bez żadnych uprzejmości wiedzie diretissimą wprost na szczyt, można się zdyszeć, ale w końcu jesteśmy. I znów poniemiecka wieża widokowa - ponownie wieje, ale przejrzystość powietrza jeszcze lepsza, na szczytem Slęży słabo bo słabo ale widać Karkonosze. Poprzez szeleszczące liście schodzimy do schroniska pod Wieżycą na obiad. Niebo zasnuwa się chmurami, ale to już nie ma wielkiego znaczenia... Ruszamy do domu...
Bardzo sympatyczna eskapada. Wkrótce wrzucę kilka zdjęć!

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Sokolica, dwa tygodnie temu


Więcej tutaj.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Aras, krótka wyprawa, ale jaka treściwa! Nawet mecz zdążyliście rozegrać - nieźle! I to ognisko - kurczę, chyba nigdy nie byłam na ognisku o tej porze roku, fajne to musi być!

Pippin, hehe, czy jest ktoś, kto był na Sokolicy i nie zrobił sobie zdjęcia z tą sosną? Pieniny to jednak w skali polskiej niepowtarzalne góry (i zawsze żałowałam, że tak ich mało), patrząc na Twoją galerię uświadomiłam sobie, że trochę już zapomniałam, jak tam jest niesamowicie.

Taak... z ogniskiem trochę się wahaliśmy... ale wyszło fajnie

Pipin - ale czad!

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Okolice naszego domku - Sulistrowice




Ślęża z werandy




Legioniści z Kobyłki najwyraźniej zdobyli szczyt



Widok ze szczytu




Droga na Wieżycę



Domek insajd

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Ech, te jesienne klimaty... coraz bardziej żałuję, że sama nie pojechałam w końcu w żadne góry...
Ale legioniści na Ślęży... no, no, kto by się spodziewał! I że nikt jeszcze się nie rozprawił z tą vlepką...

O, to w Wyspowym w tym czasie były dużo lepsze.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

a byliście na Mogielicy?

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Jasne. Zaskoczyło mnie istnienie wieży. Chociaż może już ktoś mi kiedyś mówił/pisał, tylko zapomniałem.

Tak dla porządku - trasa pienińska:
sobota: Krościenko - Trzy Korony - Góra Zamkowa - Sokolica - Szczawnica
niedziela: Szczawnica - Szafranówka - Wysoka - Homole - Jaworki

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Hehe, mnie też zaskoczyło kiedyś - zastanawiałem się co to za drzewo tam wyrosło nad inne .
Z jednej strony wabi tam ona ludzi i w niedziele jest całkiem spory ruch, ale też przy dobrej widoczności daje dużo radości, dużo przyjemności z patrzenia bardzo daleko bez ograniczeń .

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

W tym samym czasie. Beskid Wyspowy:







Trasa:
piątek: Lubień - Szczebel - Glisne - Luboń Wielki
sobota: Luboń Wielki - Perć Borkowskiego - Rabka-Zaryte - busami na Przełęcz Chyszówki (Rydza-Śmigłego) - Mogielica - Jasień - Przełęcz Przysłop

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Jesień w górach-najlepsze kolory!!

redyk rządzi he he

Temat zawędrował aż w Himalaje, a ja tu z Gorcami wyjeżdżam, ale nie mam kompleksów. To był szybki wypad. Czwartkowa noc w pociągu. Piątek i sobota na szlaku i niedzielny powrót. Z Rabki do Ochotnicy z noclegami w pustym i zimnym molochu pod Turbaczem i w Hawiarskiej Kolibie (teraz to się zwie Gorczańska Chata; klimat z pogranicza pełnego nonszalancji uroku i totalnego syfu). Do Turbacza śnieg w miarę ubity skuterami, później tylko ślady nart lub i bez tego. Przy okazji uświadomiliśmy sobie, jak strasznie trudno wyrwać się teraz na trzy dni. Rodzina, praca, praca, aca...
Góry cały trud wynagrodziły. To mój trzeci raz w Gorcach i dopiero teraz mnie te góry ujęły. Choć było to piękno tak nachalne, że aż je podświadomie odrzucałem. Poniżej cztery zdjęcia. Kolegi, ja nie robię zdjęć.








Niestety ja wtedy spałem... Wschód słońca z Turbacza.


Głównym bohaterem Gorców były Tatry


Kilka chwil a naprawdę cieszy. W Warszawie nie widziałem słońca od tak dawna, ze przestało mi go brakować. Teraz znów zaczęło