No to skoro temat o morzu został wyciągnięty, kilka wspomnień z tegorocznych wakacji!
Dzień 0.
Wyruszyliśmy pociągiem z Wrocławia coś koło 22.30 (nie pamiętam dokładnie). Na peronie masa ludu, no bo pociąg jechał do Łeby i Kołobrzegu. Jako, że troszkę dowiedziałem się odnośnie ustawienia składu pociągu, stanęliśmy na samym początku 3 peronu. Kiedy rozpoczęła się walka o stołki w środkowej części pociągu, my spokojnie weszliśmy sobie do 1 wagonu
sukces! Szczęście pustego przedziału nie trwa jednak wiecznie, szczególnie kiedy jedzie się z niedzieli na poniedziałek, więc po chwili mieliśmy współtowarzyszy podróży (jakieś 2 parki), które raczyły nas muzyką z tel. komórkowego. Po wysłuchaniu 15 razy pod rząd piosenki Angel kogoś tam, siadła Panu bateria w telefonie!
Sukces po raz drugi! Podróż przebiegała w miarę normalnie i po odczepieniu wagonów w Lęborku (?) mieliśmy pusty przedział.
Dzień 1.
Ach, cóż to jest za frajda jechać pociągiem, który wlecze się ok. 40 km/h, a za oknem są piękne lasy! Stacja Łeba – wysiadamy! Łeba jest tyle podobna do Zakopanego, że jest stacją końcową, a takie stacyjki mają fajny klimat.
Zanieśliśmy bagaże, no i do 14 musieliśmy czekać na pokój, więc nie tracąc chwili poszliśmy przywitać się z morzem i przejść się po okolicy. Pogoda piękna, choć temp. ok. 24 st. Dzień kończy się spacerkiem po mieście.
Dzień 2.
Pobudka 4.00! nie ma co! Idziemy na wschód słońca. Szybko się zebraliśmy, zapakowaliśmy kocyk, śniadanie i wyszliśmy na plażę. Na plaży nie ma nikogo! Super! Cisza, gwiazdy na niebie, księżyc nad głową i tylko szum morza! Troszkę zimno, ale czekamy. No i zaczyna się piękny spektakl, w którym w roli głównej gra słońce. Pojawia się parę osób i to wszystko.
Jemy śniadanie, chwilę leżymy. Zaczynają wypływać kutry z portu i w tym samym momencie zaczyna padać mały deszczyk, więc zbieramy się i wracamy do pokoju.
Plan na dziś – Słowiński Park Narodowy. Podjeżdżamy busem, a potem na nogach aż do wydm. Ludzi dużo, choć nie tak bardzo, bo dopiero jest pora przedpołudniowa. Schodzimy dalej na plażę, woda fantastyczna, ale…nie wzięliśmy strojów do kąpania.
Po kilku godzinach wracamy…Melexem…a co tam! Na Moko nigdy bryczką nie jechałem, to chociaż tutaj sobie pozwolę przewieźć tyłek
niesamowita frajda!
Potem obiad, spacer po mieście, a na wieczór kiedy wszyscy schodzą z plaży po zachodzie słońca, my udajemy się na plażę
z kocykiem, butelką wina i korkociągiem za 5 zł, który pękł przy otwieraniu
Dzień 3.
Postanowiliśmy iść plażą do latarni morskiej Stilo. W jedną stronę ok. 15 km. Jakież my mamy w Polsce piękne, piaszczyste plaże! Noi kłamie Irena Santor śpiewając: „już nie ma dzikich plaż, na których zbierałam bursztyny” Bo takie plaże są! Piękne, dzikie, piaszczyste plaże, gdzie nie ma ludzi w zasięgu wzroku, a nawet są bursztyny! Bo jednego znalazła Agnieszka!
Po drodze mijamy statek, który się kiedyś rozbił, a dzisiaj widać tylko 2 wystające maszty. Do latarni prowadzi droga przez las, w którym jest piękne wrzosowisko.
Dochodzimy do celu…latarnia zamknięta (przerwa), więc siadamy na ławeczkę i delektujemy się lodami prowadząc rozmowy na temat pracy latarnika. Potem wejście na latarnię, no i powrót. Aż tu nagle…zbliża się olbrzymia, ciemna, o pięknym kształcie chmura! Nadciąga nad nasze głowy i zaczyna lać. Wchodzę do morza, jest niesamowicie ciepłe. Chmura wisi nad nami niczym jakiś olbrzymi dach, co rusz zmienia kształty. Niesamowicie piękne, ale troszkę przerażające. Kiedy już przechodzi, na niebie ukazuje się niesamowicie piękna tęcza!
c.d.n.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
) i nie pozwala mi przejść pod groźbą bójki...to już dla mnie za dużo jak na ósmą rano 
