No więc właśnie w końcu zobaczyłam Poznań trochę. Bardzo stare marzenie moje
. Niespecjalnie było to zaplanowane; niewesołe okoliczności skłoniły mnie żeby wyjechać jeśli nie chcę zwariować. Przede wszystkim miało być daleko. No i przypomniało się stare marzenie. Odnalazłam nawet w jakiejś szufladzie mapę zakupioną w, ekhm, 98 roku…
Najpierw pojechałam do Lublina i stamtąd następnego dnia wsiadłam w nieco opóźniony i bardzo zatłoczony pociąg do Poznania. Podróż długa no i gorąco bardzo, ale w przedziale całkiem sympatyczni współpasażerowie. Jestem na miejscu ok. 19.00, przed 20.00 w hostelu. Dzięki wcześniejszemu tutorialowi Google street view idę jak po nitce do kłębka
Potem już będzie różnie ze znajdowaniem drogi; dopiero pod koniec orientuję się, że wystarczyłoby chodzić w odwrotnym kierunku niż mi się wydaje – wtedy osiągałabym zamierzone cele szybciej
W piątek już nie wychodzę nigdzie, kupuję w Żabce coś na kolację, troszkę planuję następny dzień i idę spać.
Budzę się dość wcześnie i przed 9.00 już wyruszam. Najpierw w kierunku Starego Miasta. Jest fajnie, niewielu ludzi jeszcze, zapowiada się upał, ale nie jest tragicznie gorąco. Jem śniadanie + deser i kawa w jednej z knajpek w jakiejś bocznej uliczce Rynku. Jest to na tyle sycące, że obiadu już nie zjem. Mam szczęście, bo akurat trafiam na 12.00 i trykające koziołki. No, prawie na czas. Bardzo mnie cieszy naprawdę duży tłum turystów z aparatami oglądających tę atrakcję
Dołączam do nich, ale już nie zdążam wyciągnąć swojego aparatu, nie szkodzi. Łażę trochę w kółko, idę na Zamek (Królewski), robię pierwsze zdjęcia (szokująco mało zdjęć robiłam, nie wiem czemu)
No i idę na Ostrów Tumski. Moim założeniem w ogóle było dużo chodzenia, tak żeby pooglądać Poznań i poznać go „na nogach”, żeby się zmęczyć i trochę pogubić (no, z tym nie było problemu
)
Tam i na Śródce spędzam większość soboty. Stare fundamenty, chrzcielnica, grób króla (królów), mimo, że niepewne, poruszają bardziej niż myślałam… Kiedy spaceruję po Ostrowie, w pewnym momencie w strumieniu świadomości w mojej głowie pojawia się myśl „Jak następnym razem tu będę, to…” ha, nawet jej nie kończę ze zdziwienia, jest dobrze, uśmiecham się do siebie…
Na Śródce fajny klimat, trochę sennie, choć sporo turystów. Kupuję picie i winogrona, wracam pod katedrę i na ławce je zjadam...
Teraz chcę znaleźć Cytadelę. I tak się dzieje, wchodzę do parku. Oh! Baardzo mi się podoba i żałuję, że nie mam roweru, bo już jednak brakuje mi sił żeby pochodzić i… wracam na Stare Miasto
Ludzi już dużo więcej, próbuję znaleźć jakąś ulicę i coś mi się nie udaje. Muszę wyglądać szczególnie żałośnie, bo z drugiej strony ulicy przychodzi pan i mi pokazuje gdzie mam iść
Potem i tak idę jakoś inaczej niż chciałam, ale już wiem gdzie jestem. Staję w kilkunastometrowej kolejce do lodziarni
Baardzo się opłaca. Truskawkowo-czarnoporzeczkowe.
Powoli wracam do domu. Moje stopy czują się jak po jakimś drugim dniu pielgrzymki. Jeszcze na szczęście zaglądam na forum i wpadam na pomysł
W niedzielę idę do Palmiarni. Znowu mam szczęście, bo jest tu jakaś wystawa kotów czy coś
.
Dość dużo czasu tam spędzam, w parku zjadam rogala, trochę chodzę, trochę siedzę i idę powoli na Stare Miasto na obiad. Robi mi się słabo, ale jakoś przechodzi. Ok. 17.00 wracam do hostelu, muszę odpocząć. Wieczorem wychodzę, zamykam ten dzień na mszy u dominikanów, nie może być inaczej przecież…
Po mszy, mimo, że już późno, jeszcze na Rynek. Znowu błądzę, eh.
W drodze powrotnej jeszcze pęka mi odcisk. Nawet to mnie cieszy.
W poniedziałek wychodzę dość wcześnie, bo na pewno zabłądzę gdyż postanowiłam iść inną drogą na dworzec niż tą, którą mam przećwiczoną. Najpierw jednak docieram pod antykwariat i zostawiam kartkę mając nadzieję, że dowisi na klamce do otwarcia…
Wyjeżdżam z poczuciem, że byłam w dobrym miejscu we właściwym czasie, za krótko
Podróż powrotna mija błyskawicznie, też z międzylądowaniem w Lbn.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Z bitą śmietaną i polewą waniliową .jpg)
