... że nie ma tematu o KLC?
Tą krainą zaraził mnie drogą kropelkową mój przyjaciej, jeden z publicystów jednej z tzw. prawicowych gazet, co było o tyle łatwe, że byłem nosicielem, a to za sprawą czechosłowackiego kina, uśpionego, wąsatego wirusa. On, po mieszkaniu w Pradze przez pięć lat i pracy w ubojni czeskiego drobiu, umiloval Czechy ogromnie.
Ten kraj jest niezwykły, jakby trochę zapomniany przez dźiabła, ukryty za koronami gór i nieba. Myślę, że nie ma początku, choć ma konec. A jego granice nie tyle choryzontalno-wertykalne, ile przebiegające wgłąb rzeczy są tak przyjemne do przekraczania, że za każdym razem czuję się przy tym jak drapany kot.
W Krainę wjechaliśmy od strony Chałupek i przez Ostrawę dotarliśmy do stolicy Moraw: Ołomuńca. Na ulicy kompozytora ateisty Dworzaka odnaleźliźmy przytulny pensjonat. Mój przyjaciel, sam człowiek wiary, odwiedzał jego grób w Pradze, gdzie leży na jednym z cmentarzy by porozmawiać z nim. Przyprowadzał tam innych kolegów ateistów mówiąc: "Jesteśmy nad grobem wielkiego kompozytora Antonina Dworzaka - ateisty. Spójrzmy jak smutno tutaj leży. Całe życie się upierał, a teraz nie ma pewnie nikogo, by ktoś się nad nim pochylił i pomodlił. Antoninie, nie zapminamy o Tobie. Koledzy! Stańmy na chwilę i pomódlmy się za duszę, nowe życie ciała i zbawienie dla samotnego naszego brata." Zatrzymywał się i modlił głośno, podczas gdy zupełnie onieśmieleni koledzy-ateiści chrząkali coś: "hmmm...no... hmmm. no.... nie przesadzajmy.... no....".
Tak więc rozbiliśmy obozowisko.
Zakochaliśmy sie w Ołomunieckiej starówce. Piękna, duża, poprzecinana wielką ilością małych uliczek i stromych przesmyków, wybrukowane trakty i trakciki wiodą to tam to tu, pomiędzy nieziemskimi kamienicami.
W centrum kolumna Trójcy Przenajświętszej
a z boku Garbusek
Spacerując po nocy doszedłem do wniosku, że miasto zamieszkiwane jest prze rusałki i ożywione istoty z drzew i szuwarów... delikatni i nieskazitelni migali pomiędzy łagodnymi krzewami, albo najzwyczajniej siedzieli na ławeczkach...
W telewizji pokazali film o Františku Stáreku pseudonim: (Čuňas), legendzie ćieskiego andergrandu...
który oglądnęliśmy z dziećmi z otwartymi buziami.
Były tam fragmenty koncertów, archiwalia, zespół w składzie perkusja, bas, gitarra, saksofon i śpiewający fortepian dostawał jakieś ekstazy, co przejawiała się tym, że lider łkał i trząsł włosami, a nawet grał pośladkami na klawiszach, to znów dłońmi i z nów pośladkami... publiczność, która wypełniała salę szczelnie, siedziała zupełnie nieruchomo jak jakiś trotyl przed eksplozją, pęczniejąc i nabrzmiewając od tej muzyki niczym rzodkiew, albo kalarepa, i drżąc nieruchomo odziana w golfy i białe koszule...
Ale to jeszcze nic. Kraina posiada swoich prawdziwych artystów współczesnych!
można spotkać w lesie znak...
gitara, marzenia każdego Czestmira!
jest ich moc
Dom
Pieczywo z piekarni ożywia ciało...
a król ogłosił: pół królestwa dla tego kto powie, co to naprawdę jest?
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
te korony..
