Już Wam dech odeprze, bo pozostał etap miejski.
PIĄTEK
Do Lwowa dojeżdżamy jakoś po dziesiątej rano. W tym momencie Wojtek wyciąga asa z rękawa - dzwoni do znajomego swojego Taty. Znajomy (na imię ma Bohdan, lat trzydzieści kilka) zjawia się, zawozi nas do swojego mieszkania (kawalerka w bloku na blokowisku), oddaje klucze i każe czuć się jak u siebie, a sam znika, udzieliwszy wcześniej wskazówek jak się tu dostać, stąd wydostać, gdzie na Starym Mieście tanio zjeść prawdziwe ukraińskie potrawy, żeby nie korzystać z taksówek nie mających na sobie żadnego numeru telefonu, bo to zbóje itp. Długo trwa korzystanie przez każdego z nas z prysznica (jedna osoba łapie się na wodę gorącą, jedna na niby-nie-zimną-ale-na-pewno-w-cholerę-daleko-od-ciepłej, trzecia na zupełnie zimną), długo trwa również mała drzemka, ale wreszcie, około siedemnastej ruszamy na miasto. Najpierw jemy przepyszny obiadek regionalny w maleńkim bistro za Operą, a potem zwiedzanie - to znaczy głównie włóczenie się po Rynku i uliczkach Starego Miasta. Urzeka nas wnętrze ormiańskiej katedry (6 lat temu nie była otwarta do zwiedzania!), przeraża knajpa dla sadomasochistów, cieszą ceny knajpiane trunków różnorakich, intryguje nazwa hotelu "Natalia 18", zajmują długie rozmowy o polskiej poezji.
SOBOTA
Wstajemy dość późno, koło południa. Tym razem plan zwiedzania mamy konkretny - najpierw poszukiwanie domu, w którym wychował się Mistrz Lem. Mama Wojtka drogą smsową przesyła nam fragment "Wysokiego Zamku", w którym Pan Stanisław opisuje okolicę swego dzieciństwa. Ulica oczywiście dawno nazywa się inaczej, w księgarniach ciężko znaleźć plany lub przewodniki zestawiające dzisiejsze nazwy ulic ze starymi. Ale udaje się! Dzięki pomocy przemiłej pani z księgarni między Placem Katedralnym a Placem Mickiewicza znajdujemy przedwojenny plan Lwowa, na nim ulicę, której szukamy, znalezisko zaś porównujemy z mapą aktualną. Pod tak wynalezionym domem Mistrza nie może oczywiście obyć się bez zdjęcia. Następnie w analogiczny sposób odszukujemy przedwojenny dom Dziadka naszego Wojtka. Potem czas na krótką konkluzję: "Pozostaje nam ufać że przedwojenna numeracja domów na ulicach pozostała taka sama."
Czas na wycieczkę na Cmentarz Łyczakowski, zawsze zachwycałem się tą nekropolią. Turystyka funeralna owocuje zdjęciami Wojtka przy mogiłach dawnych literatów (Goszczyński, Łoziński) i moim przy grobie profesora Banacha. Do tego znajdujemy grób z Wojtkowym nazwiskiem, nie wiadomo jednak czy to rodzina.
Słońce chyli się ku zachodowi, ruszamy obejrzeć Zachód z Kopca Unii Lubelskiej na Wysokim Zamku. Na zachód odrobinę się spóźniamy, ale i tak panorama wczesnowieczornego Lwowa prezentuje się ślicznie.
No a potem - włóczenie się, kolacja, piwo... Próbowaliśmy oddać więcej głosu Oli tego wieczoru i miast rozmów o poezji zaproponowaliśmy temat architektury, ale jakoś długo nie pożył. Po czym jakimś dziwnym zrządzeniem losu rozmowa zeszła na preferencje urodowo-estetyczne każdego z nas.
Wieczór był ładny, a knajpy się zamykały (wiele knajp zamykają we Lwowie o 23:00), postanowiliśmy więc skorzystać z mocno różniącego się od polskiego prawa o spożywaniu alkoholu i do mieszkania Bohdana udaliśmy się pieszo, racząc się w drodze zakupionym uprzednio w kiosku piwem tudzież rum-colą. Spacer mocno się przeciągnął - a to z powodu siedzenia na krawężniku, a to na ławce przed blokiem. Mimo wszystko świecąca się wyraźnie na Bohdanowym zegarze godzina 4:30 mocno nas zaskoczyła, gdy już dotarliśmy na miejsce. Bohdana nie było, położyliśmy się spać.
Gospodarz zjawił się jakieś 3 godziny później, w stanie ledwo przytomnym, mając wyraźne problemy z zamkiem w drzwiach i dostaniem się do własnego lokum.
NIEDZIELA
Wstaliśmy tym razem dość wcześnie, spakowaliśmy się, nie budziliśmy nieprzytomnego Bohdana, zostawiliśmy mu tylko kartkę z podziękowaniami i gustowny prezencik (pudło, w nim szkło, w nim płyn). Zjedliśmy małe co nieco w przydworcowym barze - tam właśnie najmocniej odczuliśmy różnicę kulturalną jeśli chodzi o aspekt spożywania alkoholu w naszych krajach. Nikt absolutnie nie spożywał tam śniadania bez kieliszka wódki, a widok kobiety spożywającej na śniadanie jajko na twardo i popijającej to duszkiem setką wódki długo będzie wzbudzał we mnie drgawki. I cóż - busik do granicy, piesze przejście do Polski, busik do Przemyśla, obiad w przydworcowym barze, wreszcie rozstanie z Olą.
Raptem 12 godzinek w bezpośrednim pociągu do Poznania, o szóstej rano jesteśmy na dworcu... Mały prysznic - i do pracy!
I tak się to wszystko zakończyło.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Szacunek. Piękny opis! Brawo!!!
soczek, he he 