No to, jako się wyżej rzekło, tak zrobiłam.
Kielce przecież niedaleko, długo się nie jedzie, a miejsce fajne, więc zobaczyć trzeba.
Po prawdzie jak zaczęłam czytać o tej Kadzielni i oglądać zdjęcia w internecie, to się okazało, że to nie jedyne takie fajne miejsce w tym mieście, bo jest jeszcze Wietrznia i Ślichowice. No ale ciągle coś mi stawało na przeszkodzie tej wyprawy, aż do wczoraj - chociaż tu zniechęcać mogła pogoda, ale z drugiej strony to ostatni weekend przed zmianą czasu - potem już za szybko będzie się ściemniać, no i jaskinie czynne tylko do końca października, więc uznałam, że zdążyć trzeba. Poza tym pomyślałam, że pozwoli mi to zaspokoić mój cojesienny głód wypadu w jakiś krajobraz.
No to pojechałam i zaspokoiłam.
Mimo wszystko żałuję, że nie zrobiłam tego w jakiś dłuższy letni dzień i przy ładniejszej pogodzie... na pewno udałoby mi się zobaczyć więcej, a tak zrealizowałam tylko plan minimum. Liczyłam, że dotrę jeszcze do Wietrzni, ale okazało się, że nie mam na to szans. O Ślichowicach nawet nie marzyłam tym razem, chociaż one bardzo kuszące - ale w zupełnie innej części miasta i wiadomo było, że to się udać tym razem nie może. Może kiedy indziej...
No dobrze, ale przejdźmy do rzeczy. Kadzielnia rzeczywiście położona jest blisko dworca i centrum, idzie się tam całkiem przyjemnie przez park i dociera nie wiadomo kiedy. Sama za to jest dość rozległa,ścieżki po niej wiją się w tą i w tamtą i człowiek chcąc obejść ją całą, obejrzeć z każdej strony i zajrzeć w każdy możliwy kąt - spędza tam znacznie więcej czasu niż zakładał w planach. Są tam aż 3 szczyty, mogę powiedzieć dumnie, że zdobyłam wszystkie. Kielce zapewne też mają swoją Koronę
, więc coś tam z niej na pewno mam zaliczone.
Kusiła też tyrolka, ale nigdy nie jechałam na tyrolce z prawdziwego zdarzenia, a ta miała wyjątkowo długą trasę, więc nie wiedząc, jak to jest i ile wysiłku wymaga - nie odważyłam się. Za to w pewnym momencie nad moją głową zjechała jakaś baba z wrzaskiem przeraźliwym napełniającym trwogą całą dolinę.
Zwiedziłam jaskinie - najpierw płatne z przewodniczką, które to podobno były trzy, ale moim zdaniem to była jedna.
A potem na szczycie najwyższej góry wlazłam do drugiej, choć to w sumie był tylko krótki tunel w skale. Pozostałe jaskinie widniały na jej urwisku niczym jakieś dziuple i zdecydowanie nie były dostępne dla zwykłych turystów. Widoki roztaczały się stamtąd urocze, choć niezbyt fotogeniczne - zdecydowanie to miejsce lepiej wypada na żywo, nawet kiedy stoi się na wierzchołku w strugach deszczu - a był w tym jakiś dziki romantyzm, sterczałam tam, gapiąc się zahipnotyzowana w zapadaną dal i nie mogłam przestać...
Ciekawostką jest też znajdujący się na terenie Kadzielni sztuczny wodospad. Zobaczyłam go, na swoje szczęście sfotografowałam, odeszłam na chwilę w inną stronę, wróciłam - a z niego nie leciała już woda. I już więcej nie poleciała. Ciekawe, dlaczego?
Warto też wspomnieć o różnych pomnikach, które znajdowały się na miejscu, z których szczególnie wyróżniały się niesamowity Kamienny Krąg Pamięci, widoczny z daleka na jednym ze szczytów Pomnik Bojowników o Wyzwolenie Narodowe i Społeczne, a nawet wielkie tablice z Dekalogiem.
No nic, zbliżała się już czwarta, kiedy opuściłam ten rezerwat, o 17:15 miałam powrotny pociąg, o Wietrzni zapomniałam już dawno, ale chciałam jeszcze zobaczyć zamek. Ruszyłam więc czym prędzej w jego stronę, mijając ustawione wzdłuż parkowej ścieżki rzeźby głów sławnych ludzi, które w deszczu robiły niesamowite, zapłakane wrażenie, spójrzcie choćby na Łempicką i Hendrixa na zdjęciach poniżej... Potem jakoś źle poszłam, okrążając zamek od złej strony i nie mogąc znaleźć doń wejścia, więc zła, że marnuję czas, biegałam to tu, to tam, szukając właściwej drogi. Ostatecznie znalazłam się na dziedzińcu, ale jeszcze wcześniej skusiła mnie bazylika Wniebowzięcia NMP, która okazała się być przepiękna w środku. Zastanawiałam się, czy jest jeszcze sens wchodzenia do zamku, skoro jest tak późno, ale jednak weszłam. Okazało się, że wystaw jest tam kilka różnych, więc zdecydowałam się tylko na malarstwo polskie, pani w kasie patrzyła na mnie trochę dziwnie, że chcę tak mało i to bez przewodnika, nawet takiego audio... no ale mi się już trochę grunt palił pod nogami, uznałam, że mogę tej wystawie poświęcić max pół godzinki i to wszystko... Oczywiście było to za mało, żeby się nią należycie nacieszyć, choć na szczęście nie była jakaś bardzo duża. Po opuszczeniu zamku znów miałam problem ze znalezieniem drogi. Chciałam zobaczyć ogród i zaiste do niego trafiłam, ale okazało się, że stamtąd nie ma wyjścia na miasto - zrobiło się naprawdę nerwowo. W końcu biegiem zawróciłam tam, skąd przyszłam, potem częściowo biegiem dotarłam do ul. Sienkiewicza, a potem już biec nie miałam siły, zmęczenie dopadło mnie z całą mocą. Na szczęście jednak na pociąg zdążyłam, a nawet kilka minut musiałam na niego poczekać.
Ogólnie wyprawę uważam za udaną, choć wiem, że trzeba będzie kiedyś tam wrócić i zobaczyć to, czego tym razem się nie udało...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
