Przebywanie w Radocynie wywołuje u mnie stan świadomości, który doskonale sprawdza się na miejscu, ale poza Radocyną wiąże się z rozkojarzeniami i rozmaitymi trudnościami koncentracji. Jak u dzieci po wypiciu Wysowianki Czerwonej (patrz: ostrzeżenie na etykietce). I przebywając już od kilku dni tu, wciąż mam wrażenie, że nie pamiętam wielu rzeczy, które działy się TAM.
Planowałem jechać w poniedziałek, zupełnie na luzie, że przecież z Gorlic w dzień powszedni na pewno coś będzie jeżdzić (pozdro Aras). Ale jednak sprawdziłem w necie. Okazało się, że do Koniecznej jedzie jeden jedyny bus, o 14.55. Toteż cyrklowałem nań. Ale z rezerwą, tak że w Gorlicach miałem czas na hot dog, zakup wody, latarki i przejście się po mieście. Potem już godzinka jazdy w coraz milszym krajobrazie. W Zdyni dosiadła się dwójka, chłopak i dziewczyna, którzy, jak się okazało, też byli w drodze do Rado. Zaczęliśmy gadać i w sumie całą trasę przeszedłem z nimi. Po drodze, blisko celu, dołączył jeszcze starszy pan z Warszawy, mówił że przyjeżdża w Beskid Niski od 1971. Całkiem miło się nam szło. A na miejscu oni skręcili na bazę, a ja, tradycyjnie, na Osiedle. Zarosło ono bardziej niż w zeszłym roku, ale samo miejsce, w którym co roku się rozbijamy, było ok. Szybko wystawiłem swoją jedynkę - trumienkę i poleciałem zobaczyć czy kogo nie spotkam.
Na razie zlokalizowałem jednak tylko samochód na poznańskich numerach. Zaraz chciałem coś na nim napisać, ale nie zdecydowałem się. Poszedłem coś zjeść. Zauważyłem, że poza odnowionymi stołami chyba nic się nie zmieniło. No, pannę Dorotkę zastąpił jakiś chłopiec... Zjadłem cukinię w panierce z ziemniakami i „dodatkiem”. Po chwili stwierdziłem, że jednak kupię papieroski. Tradycyjnie białe malboro. I że jednak trzeba zostawić ślad na samochodzie. Wykorzystałem przy tym zeszłoroczny pomysł Araska (patrz: zdjęcie w wątku „Co robię dziś”). Potem minispacer i powrót na osiedle, gdzie zagłębiłem się w lekturze. Rozmyślałem też trochę o tym, że z roku na rok Radocyna nabiera też nieco nostalgicznego charakteru, że myśli się o różnych osobach, z którymi tam się przebywało, odczuwa się ich brak. Cały czas też jednak czujnie nastawiałem ucha. Wreszcie stwierdziłem, że pora podjąć drugą próbę nawiązania kontaktu.
Tym razem okazała się ona udana! Natalia, Elrond i Stanisław, oraz Pietruszka, Kazik i Franiu właśnie wrócili ze spaceru i w planie była kolacja. Radosne spotkanie! Na rozmowach, opowiadaniu i jedzeniu zeszło nam chyba do samego wieczora. Pietruszka położył chłopców spać. A że o zmroku zachmurzyło się, a potem chmury zniknęły, to udaliśmy się na spacer by oglądać Perseidy. Noc była ciepła, moment rozgwieżdżony, no i gwiazdy rzeczywiście spadały! Ciągnąc za sobą świetliste smugi. Potem jednak niebo znów zaczęło się chmurzyć. A my poczuliśmy senność. Skłonność do higienicznego trybu życia nie zezwoliła nam na walkę z sennością. Trzeba było położyć się spać. Szczerze mówiąc było to po mojej myśli, jakoś ostatnio nie wysypiałem się w domu. Jeszcze tylko zrobiłem sobie przy namiocie herbatkę… a może było to następnego dnia? Nie pamiętam
.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
