W zeszłym tygodniu wybrałem się na zachód. Rano wsiadłem w pociąg relacji Poznań-Kostrzyn. Do Krzyża wszystko mi znane. Listopadowy dzień budził się powoli do życia. W zalanym deszczem Krzyżu spojrzałem uważniej - wyjeżdżałem tak jak jeszcze nigdy. Sympatyczna, jednotorowa linia choć aż do Santoka nieco mnie rozczarowywała. Ale wreszcie - Santok! A więc to ten Santok, o którym zapewne wiele razy mówił antiwitek na lekcjach historii
Ciągle walki o Santok - raz Polacy, potem Brandenburczycy i tak w kółko. Jadąc tamtędy zobaczyłem, że było warto się bić. Położenie - superstrategiczne, z jednej strony zbiegające się Warta i Noteć, z drugiej wysokie zbocza zbiegające od Równiny Gorzowskiej a na wąskim pasie terasy pomiędzy - rozciągnięty Santok.
Teraz to wieś, choć całkiem duża. Pociąg śmiga między zboczem a wioską, kawałek dalej widać już Wartę. Krajobrazy quasi górskie!
Potem już Gorzów, nie byłem tam nigdy wcześniej. Ładnie położona stacja, blisko Warty i centrum zarazem. W ogóle sam Gorzów robi świetne wrażenie blisko Warty. Poznań jest od rzeki odsunięty, odwrócony, Gorzów przytula się do niej pięknym bulwarem (fakt, że tylko od strony północnej). Zaskoczyła mnie pagórowatość miasta. Względne różnice wysokości są imponujące! Niestety, jeśli chodzi o architekturę i klasę, to im dalej od rzeki tym gorzej. Poszedłem piechotą w górę. Położenie sądów w Gorzowie to w ogóle przypadkowy humor absurdalny - umieszczone chyba w budynkach starych (choć odnowionych) koszar, a pomiędzy nimi ogromny plac apelowy (bardzo duże skojarzenia z C.K.Dezerterzy
). Częściowo zarośnięty chwastami... domyślacie się, że w listopadowej szarudze wygląda to nieszczególnie. Ale widok z ruderalnych murków otaczających ten cały obiekt jest imponujący! Widać Gorzów, Wartę oraz całą południową i zachodnią równię dalekiego ujścia Warty.
Po załatwieniu nudnych spraw wróciłem sobie okrężną drogą i zszedłem znów blisko bulwarów. Połaziłem po nich, pogapiłem się na rzekę. Warta to tutaj już potężna zawodniczka, prawie osiemset kilometrów od źródeł! Wrzuciłem patyk do wody, żeby wpadł w końcu do morza i poszedłem coś zjeść. Musiałem zignorować z 5 barów z chińską kuchnią by znaleźć znakomitą restaurację "Rycerską". Miałem nosa - Gierek zamrożony jak Han Solo w karbonicie. Dużo drewna na ścianach, lampy z lat 70-tych, była nawet szafa grająca! (niestety nieczynna
). Kelner raczej współczesny ale dania znakomite dla tradsa - wziąłem żurek (7 na 10) i pierogi (8 na 10).
Potem poszedłem do intrygującej mnie katedry. Jaki to stary budynek, XIII wiek! Środek ciekawy, ni to jeszcze romański, ni to już gotycki. Ciemno, surowo i cicho. Niestety musiałem szybko iść, bo czas mnie gonił. Ale podjechałem do dworca gorzowskim tramwajem! Stary, klimatyczny pojazd... na tramwaje w Gorzowie mam ochotę jeszcze wrócić. Dworzec Gorzów Wlkp. jest niby stacją węzłową, ale jednak dość zdegradowaną jeśli chodzi o ruch pociągów. Pospieszny został jeden (!), reszta to osobówki głównie do Krzyża, Kostrzyna i Zbąszynka. Właśnie do szynobusu relacji Gorzów-Zbąszynek wsiadłem. Nie miałem bowiem zamiaru wracać tą samą trasą, dalipan - nie! Ta trasa spodobała mi się bardzo. Znów jeden tor, przemykający przeważnie przez lasy i ukryte w nich małe wioski, czasem tak małe że mieściły się na jednej wielkiej polanie. Dojechaliśmy do Międzyrzecza. Tam kilka lat temu rozpocząłem podróż do Rzepina przez Sulęcin, ech wspomnienia... Dobrze, że zdążyłem, nic już tamtędy nie jeździ. Dworzec w Międzyrzeczu zmienił się od tego czasu - popadł w jeszcze większą nędzę i ruderę. Żal było patrzeć...
W końcu dojechaliśmy do Zbąszynka. Błysk przesiadka - i jestem już we Flircie do Poznania (relacja Zbąszynek-Koło
) Tu już wiadomo... trasa destylowana, w ciepłym pociągu, w gęstniejącym mroku... cud że nie zasnąłem! Ale nie zasnąłem, wysiadłem w Poznaniu i zadowolony wróciłem do akademika.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
