Wyjechaliśmy z Poznania o 7:00 i około 9:00 dojechaliśmy do Międzyrzecza.
Obra płynie tu przez samo miasto, no i wiadomo - średnio to atrakcyjne, tu puszka, tu butelka...
Na szczęście szybko opuściliśmy zurbanizowane tereny i wypłynęliśmy na łąkowe okolice.
Odczuwałem zadowolenie.
Do wsi Gorzyca Obra płynie terenami łęgowo-łąkowymi. Przeszkód niemal brak, a jeśli były to dla nas wręcz przyjemne, widoki rozległe, szczególnie gdy dolina rzeki wypłyca się i bez stawania w kajaku można się porozglądać.
Poniżej - typowy dla tego odcinka widok na Obrę.
Do Gorzycy - miejsca naszego biwaku docieramy wcześnie, około 15:00. Taki jest plan, pobyczyć się trochę w te sobotnie popołudnie. Zarazem robimy całkiem niezły odcinek dziś - płyniemy (nie spiesząc się specjalnie) od 10:00 do 15:00, około 12 kilometrów.
Na wielkim biwaku (bezpłatnym ale "oficjalnym" - wiata, miejsca na ogniska, nawet toi-toie) w Gorzycy robi się pusto, bo jednodniowe spływy pakują się do aut. Trochę było z nimi problemów po drodze - o ile na Łobżonce w zeszłym roku nie napotkaliśmy nikogo - to tym razem mijaliśmy się z nimi kilka razy. Płynęli trochę chaotycznie, korkowało się, dzieci piszczały... No cóż - długi weekend, szczyt sezonu, popularniejsza rzeka i pandemia, więc nie
ulica i zagranica lecz polskie cieki jako wybór...
Rozbiliśmy się, a ja poszedłem jeszcze do wsi zobaczyć warty uwagi kościół w Gorzycy.
Popołudnie to dramatyczny mecz w siatkówkę, ognisko, gry i zabawy...
Wieczór przynosi jedną zmianę - niestety dość kluczową. Przypływają trzy kajaki, chyba z lokalsami bo dojeżdżają koledzy samochodami chyba z Międzyrzecza. Rozbijają się niby daleko od nas, mają swoje ognisko. Ale temperatura zabawy tam narasta (wraz z ilością opróżnianych Finlandii) i gdy kładziemy się spać, około północy to tam już jest na ostro... Krótko mówiąc - ekipa robi totalne bydło w nocy, napieprzając z blue boxa dyskotekowe przeboje, wrzeszcząc i rzucając przedmiotami. O wpół do czwartej wreszcie jeden przewraca się, uderza pustym łbem o kamień i traci przytomność. Cucą go kilka minut, w końcu się udaje i wtedy wreszcie bełkotliwie udają się na spoczynek. Pod tym względem to był najgorszy mój nocleg spływowy!
Niektórzy z nas (jak to im się udało - nie wiem!) spali dobrze. Ja jestem zupełnie rozbity, ale dwie kawy rano trochę mi pomagają. Zbieramy się i około 11:00 jesteśmy na wodzie.
Tak jak dzień wcześniej, pogoda jest doskonała. W miastach zapewne upał, tu na rzece - przyjemna mieszanka słońca z cieniem i co jakiś czas orzeźwiający podmuch wietrzyku z nad lustra wody.
Obra zmienia tu swój charakter - zaczynają się wysokie, gęste i ciemne lasy. Co jakiś czas jedynie rzeka zakolem omiata jakąś łąkę...
Obra meandruje tu wspaniale, zmieniając kierunek nierzadko o 180 stopni. A to wszystko w otoczeniu lasów i wysokich skarp. Tego dnia przeszkód w postaci zwalonych drzew jest sporo, trzeba trochę się nakombinować: z lewej, z prawej, górą, dołem?
No i tak płyniemy, płyniemy... Nasz cel to tzw. most Bieruta, skąd mają nas podebrać.
Lasy rzedną, słońce przypieka mocniej, w trzcinach nagle widać tablicę z napisem, stylizowanym na urzędowy:
Przed wojną Most Wilhelma
Po wojnie Most Bieruta
Obecnie przepust
Pomysł jakiegoś fiutaFaktycznie - teraz zrobili zeń przepust, nurt zwalnia, pojawia się kożuch rzęsy... Dobijamy do prawego brzegu i tu kończymy spływ. Przyjeżdżają po nas dość szybko a my myślimy już o jakimś obiedzie po drodze, jest niemal 14:00.
Ten odcinek Obry jest bodaj bardziej nawet atrakcyjny od tego do Międzyrzecza. Warto popłynąć! Daję *****
Tylko uwaga - lepiej rozbijać się jednak zupełnie na dziko...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Była przygoda! Ahoj!
Tu kończymy spływ.
