Ha! Nie mogłem się jakoś zebrać, ale chciałem napisać - niejako a propos - o mojej wakacyjnej przygodzie w
Górach Pieprzowych, które sięgają w porywach 200 mnpm, choć górami są właściwie tylko od strony Wisły.
Wybrałem się w nie z Sandomierza, idąc ścieżkami nadwiślańskimi. Oczywiście zaraz na początku zgubiłem szlak, a miał mnie przecież wprowadzić na ich pieprzowe grzbiety... Więc lazłem tak wzdłuż ich podnóży, podmokłą ścieżką, mimo różnych starorzeczy. Wreszcie ścieżka stała się tak podmokła, a cała sytuacja tak absurdalna, że postanowiłem wejść na wyżyny przemocą, łamiąc przy tym prawo. Lato było naonczas deszczowe, w związku z tym pieprzowe zbocza gór wcale nie były suche, co przy ich niemałej stromiźnie uznałem za neopozytyw. Wreszcie, po krótkiej wspinaczce, znalazłem się na grzbiecie.
Widok na rzekę Wisłę i dzikie pola poza nią był przepyszny. Cóż: ze zdjęć niewiele wyszło, jako że bateria w aparacie uległa rozładowaniu. A i sam grzbiet okazał się złudny: nie dało się nim iść, a zaraz obok rozciągały się zaplecza sadów, w których owocowały drzewa naprawdę rozmaite. Przemieszczałem się więc tymi zapleczami, nie wiedząc do czego mnie to doprowadzi - wreszcie przy jakichś domostwach trafiłem na asfaltową drogę, a niebawem przy niej drogowskaz do... Gór Pieprzowych. Nie omieszkałem skorzystać
.
I tak trafiłem w miejsce kluczowe, na którym poprzestaje większość amatorów owych Gór: punkt widokowy, kilka tablic informacyjnych, a przede wszystkim kilka wyraźnych, stromych i dziko zarośniętych szczytów. Jako że dni były deszczowe, to roślinność szczególnie się zieleniła, za to z ludzi natknąłem się tylko na dwie dziewczyny, które coś tam obserwowały/fotografowały. Natknąłem się również na ścieżkę, która wiodła po tych szczytach, a była tak karkołomna, że aż zabezpieczona liną. Oczywiście tej ścieżki się złapałem i to było naprawdę super. Niespodziewana dzikość.
Prędko się przy tym okazało, że dzikość zalega jeszcze bardziej oddalone odcinki ścieżki
. Im dalej w dziką roślinność tym mokrzej! Tylko wspomniany sznurek świadczył o jakiejś dbałości o szlaki, tego można się było trzymać. Natomiast trzeba się było przedzierać wśród roślinności wyższej znacznie ode mnie, w dodatku skutecznie gromadzącej wilgoć. Wilgoć wyłaziła z bramy, wilgoć w pocztowej skrzynce, niepokojąco podobna do Bogarta. Cały mokry byłem po kilku metrach!
Co gorsza: śliska ścieżka wiodła ponad właściwie pionowymi zboczami, opadającymi stromo nad Wisłę. Miałem na nogach trampki i w kilku miejscach bez tej poręczówki serio nie dałbym rady! Ześlizgnął bym się, połamał, utknął w błocie, i tyle byście mnie widzieli!
No, ale jakoś się w końcu przedarłem, dotarłem do śladów cywilizacji, a następnie znów do asfaltowej drogi, za pomocą której łatwo już znalazłem, po kilku kilometrach, Sandomierz
.
Pamiętam, że pomyślałem wtedy, że nie należy lekceważyć niczego co ma w nazwie słowo "góra".
Rozważcie moje słowa zanim podejmiecie się jakiś ryzykownych zimowych wejść w Warszawie!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Przynajmniej tak mi się wydaje... stłukliśmy wtedy sobie kierunkowskaz o harde drzewko oliwne...
