We Szkocji są same góry.
Ja myślałem, że to jakieś Highlandy, takie pagórkowate, wyżynne coś, ale gdzie tam. Góry jak smok. Prosto z morza, wielosetmetrowe ściany. W dodatku często bez przełęczy, bo góry stoją sobie osobno, z rzadka tworząc coś w rodzaju pasma.
Jedno z takich minipasemek dało nam się nieźle we znaki podczas wycieczki po Crazy Pinnacles.
Miało to wyglądać tak:
Max 5-godzinna trasa, najpierw długie podejście, ok. 850 metrów w górę, potem granią, cztery szczyty, gdzie w pierwszej jej części miało się znajdować jedno trudniejsze miejsce, a potem jakies takie spokojne łazikowanie... wreszcie długo w dół i tyle. Więc poszliśmy w 8 osób, część z nas powiedzmy wprost nie miała doświadczenia w górach, jedna osoba załozyła sobie sandały, bo w końcu miało byc luźno.
Początek się zgadzał, przepiękne, leniwe wejście szerokim trawiastym żlebem... zrobiliśmy dwa długie popasy jak ludzie, którzy mają przed soba cały dzień. Pogoda prześliczna!
Dalej też się zgadzało. Pierwszy szczyt osiągnęliśmy bez żadnej trudności, po czym w zejściu trafiliśmy na faktycznie trudniejsze miejsce (typ orloperciowy), gdzie trochę nas przetrzymało, bo jednak 8 osób, każdy musiał zejść taką ścianką, gdzie woleliśmy jednak schodzic pojedynczo.
Miało być po wszystkim...
panek w swoim podpisie pisze:
"Uff! Na szczęście już za nami ten najtrudniejszy fragment" -
Każdy z Drużyny w okolicach
pierwszej ćwierci Wyprawy na The Aonach Eagach, 25 lipca 2006
Drugi szczyt znowu bez kłopotu do góry - to były takie powiedzmy Czerwone Wierchy.
A pomiędzy drugim a trzecim oczekiwały takie turniczki zwane właśnie Aonach Egonach (czy jak to się pisze), po naszemu Crazy Pinnacles. Miał być
scrambling, czyli nie wspinaczka, tylko takie iście wśród skał, gdzie czasem trzeba się podeprzeć ręką.
Tjaa. Była Orla Perć, z której zdjęto klamerki i łańcuchy...
Późniejsze obliczenia wskazały, że czas trasy 5 godzin dla względnie wprawnych dwóch osób mógł nawet się zgadzać (chociaż początkowo uważaliśmy to za podstawowy absurd, jako że nam cała wycieczka zajęła prawie 10). Nie da się bowiem ukryć, że w sytuacji iścia w 8-osobowej grupie, bardzo dużo czasu zajmowało stanie i czekanie, aż inni przejdą.
W wielu miejscach trzeba się było posługiwać metodą
teraz postaw lewą nogę tu... no, a prawą na tamten stopieniek... nie, ten drugi, bo ten się chwieje... teraz obniż rękę do poziomu kolana... dobrze... - wiecie o co chodzi
- i w każdym trudniejszym miejscu przejście zajmowało niemal czas jednej osoby razy osiem
No, więc problem nie leżał w tym, ile czasu nam to zajęło, bo to w sumie zrozumiałe, tylko w tym, że te przyjemne Pinnacle do scramblowania okazały się być najeżonymi, na maksa eksponowanymi i - co najgorsze - NIEKOŃCZĄCYMI SIĘ! turniczkami, których nie dało się raczej obejść, tylko trzeba było drapać się w górę i w dół, w górę i w dół...
Później Kacper kupił taki przewodnik z prawdziwego zdarzenia, w którym trasa była opisana rzetelnie i wynikło jasno, że były tam trudności owszem turystyczne, ale największego stopnia. Czyli - Orla Perć.
Phi, a kiedy już z Pinnaklami się uporaliśmy, to jeszcze trzeba było zejść, a zmrok zbliżał się nieubłaganie! Skróciliśmy drogę, nie wchodząc na czwarty wierzchołek, ale za to schodziliśmy poza ścieżka, na rympał, i z Kacprem szukaliśmy drogi, jak puszczało. Stromo jak jasna cholera, chociaż tym razem raczej bezpiecznie. Ścieżka w końcu też się odnalazła...
Mówiłem tak pół żartem wtedy, że dam na mszę dziekczynną za to, że wszyscy to przeżyliśmy. Ale myślę o tym teraz zupełnie poważnie!
O wycieczce na Ben Nevisa innym razem
Dobranoc.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
!!!
Pozostawiło mnie to z marnym osiągiem 5 munro* zamiast 6 - a przede mną jeszcze 291!!! 
