Bogus pisze:
Natomiast jaskinię Mylną mógłbym wpisać na listę 8 miejsc, do których nie mam zamiaru wracać, bo doświadczenia z nią mam podobne do opisanych przez Peta.
Ale, ale! Ja tam byłem zachwycony! I nawet podjąłem ciche zobowiązanie, że od tej pory będę odwiedzał Mylną przy okazji każdej bytności w Koscieliskiej.
Tym bardziej, że nie chcąc przeciągać przejścia ponad miarę, nie zapuściłem się do Chórów i Wielkiej Izby, natomiast w Skośnej Komnacie wylądowaliśmy troszke niechcący i raczej szukałem z niej wyjścia niż poświęciłem się kontemlowaniu jej urokliwego sklepienia.
I jeszcze dwa landszafciki z Kościeliskiej.
...i relacji ciąg dalszy.
Na nastepny dzień zapowiadano deszcz, więc nie zaplanowaliśmy żadnych wypadów poza dalszym zwiedzaniem Zakopca. Co prawda rano się okazało, że chociaż jest pochmurno, to deszcz jednak nie pada, ale ponieważ chłopaki mieli już obiecane, że będą mogli obskoczyć jeszcze kilka niespenetrowanych sklepów z pamiątkami, to trzymaliśmy się planu i zostaliśmy na miejscu. Wierni zasadzie Papcia Chmiela, że trzeba bawiąc uczyć, szlak pomiędzy sklepami i stoiskami z różnymi kurzołapkami urozmaiciliśmy wizytami w Muzeum Stylu Tatrzańskiego, na cmentarzu na Pęksowym Brzyzku oraz w muzeum Kornela Makuszyńskiego.
W międzyczasie Franek stwierdził, że potrzebuje "dużo kasiuty na te wszystkie piękne rzeczy" i postanowił dorbić jako uliczny śpiewak. Rzucił czapkę na ulicę i zaczął na środku Krupówek śpiewać na całe gardło "Warszawskie Dzieci", "Deszcz Jesienny", "Marsz Mokotowa" i inne powstańcze piosenki. Zanim doszedł do "Góralu, czy ci nie żal" (którego też ma w stałym repertuarze), Antek stwierdził, że on się do Franka nie przynaje, bo "robi obciach na całe Tatry".
Franek urażony do żywego tą niepochlebną oceną, dokończył rozpoczętego "Małego Jasia z AK", ale porzucił karierę ulicznego artysty. Do domu wróciliśmy wieczorem i postanowiliśmy, że następnego dnia pokażemy chłopakom Morskie Oko.
...no i pokazaliśmy. Ale zanim to nastapiło postaliśmy sobie w trzykilometrowym korku przed Łysą Polaną. Kiedy już tam dotarliśmy, okazało się, że droga na Palanicę Białczańską jest już zamknieta, bo tamtejszy parking jest już pełen i miejsc na poboczach też już nie ma, a parking na Łysej Polanie właśnie jest zamykany. :/
Na szczęście nie były jeszcze obstawione pobocza, więc udało nam się stanąć blisko ronda. Dojechaliśmy busem do wejścia i zastanawiając się, czy po powrocie do samochodu znajdziemy mandat, ruszyliśmy w drogę.
Jaka jest ta droga każdy wie, więc nie ma się co rozpisywać. Dreptanie, dreptanie i jeszcze raz dreptanie. W niekończącej się kawalkadzie turystów. Dzień wcześniej na Krupówkach nie widzieliśmy takiej publiki. Nie zrozumie co znaczy "You'll never walk alone" ten, kto nie szedł nad Morskie Oko. Po drodze Wodogrzmoty Mickiewicza (których wielkość trochę rozczarowała chłopaków) i przejście ścieżką na skróty po kamieniach (które ucieszyło Antka).
Po przybyciu na miejsce powitał nas TŁUM. Nie taki zwykły tłum, ale właśnie TŁUM. Mogliśmy się tego spodziewać, wiedząc ilu ludzi widzieliśmy po drodze, ale i tak byliśmy pod wrażeniem. Brzegi MOka były gęściej obsadzone niż nadbałtykie plaże.
Frantkowi udało się pomoczyć nogi, pstryknęliśmy pare fotek, zahaczyliśmy o schronisko, żeby kupić pamiątkowe odznaki i książeczki PTTK i powrót.
CDN
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.