Ultima Thule

Oj, to musi być piękna i bardzo lubiana Dol. Chochołowska. Czy tak?

Ha, no nie. Wyjaśniam. Elsea i Crazy mieszkają w Warszawie przy ulicy Małej Łąki.

PS Ciekawe gdzie ja, z moim Osiedlem Kosmonautów, czułbym się jak w domu....

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

w Warszawie na ulicy Marsa?

Tak, to zdjęcie z podejścia Doliną Małej Łąki!
Byliśmy tam pierwszego dnia w niezwykle miłym towarzystwie Witka, który przyjechał do nas na jeden dzień

I Witek robił te fajne lawiny z drzew a dzieci byly zachwycone!

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Niewykluczone. Wszak imię me od Marsa właśnie pochodzi

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Tu:





Zdrówka życzę

A co JA mam powiedzieć skoro zamieszkuję na ul. J.S.Bacha w moim księstwie?

_________________
Sometimes good guys don't wear white

Oooo! To też by pasowało.
A Ciebie zapraszam, Pecie, tutaj.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

W Tatrach jest bardzo dużo miejsc, w których można zrobić bach, że tak zakończę (mam nadzieję) ten offtop.

_________________
My shadow is always with me. Sometimes ahead... sometimes behind. Sometimes to the left... sometimes to the right. Except on cloudy days... or at night.

Wycieczka-spacer do Małej Łąki i dalej była maksymalnie udana. Pięć gwiazdek!

Zaczęło się od spotkania z antiwitkiem w restauracji na dole Domu Turysty, bardzo ucieszyli się wszyscy na swój widok, miałem takie wrażenie

Potem elsea wykazała genialną intuicję i namówiła nas na wycieczkę właśnie do Małej Łąki. Ja się trochę wahałem, bo widoczność była jeszcze nie za dobra, a miała to być najważniejsza wycieczka, główny cel wyjazdu (w końcu z naszej rodziny tylko ja byłem wcześniej w tej tatrzańskiej Małej Łące). Ale pojechaliśmy i zostało to wynagrodzone w wielonasób Pogoda wyklarowała się już podczas naszej jazdy busem.

W podejściu główną atrakcją były pokazane już wyżej lawiny zdrzewne... za to Polana powitała nas tak:





Udaliśmy się następnie na Przyslop Miętusi, skąd niestety zdjęć nie będzie, bo na Polanie skończył się film w aparacie, ale było tam równie ładnie. Początkowo planowane było zejście z powrotem do miejsca, z którego zaczynaliśmy. Na szczęście jednak Iza z Witkiem mieli lepszy pomysł i ruszyliśmy dalej Nadreglówką do Kościeliskiej. Ten fragment drogi był wręcz najfajniejszy! Zjazdy! Zbiegi! Ślizgi! Śnieg! Pusto dokoła! Śmiechy dzieci! I cały czas piękne słońce, nawet coraz piękniejsze.
Dopiero sama dolina Kościeliska trochę zbyt ludna, konie, dorożki i tłum, ale krótko tam szliśmy, tylko ostatni kawałeczek do Kir.

A kiedy odprowadzałem Witka do autobusu, to dużo rozmawialiśmy o naszych górskich przygodach... chętnie się podzielę i na forum, czas więc będzie teraz - skoro relacja z trzydniowego pobytu w Zakopanem zakończona - na powrót do pięknych postów Antonia (którego miałem wreszcie okazję poznać ) i dalsze sięganie do przeszłości.

Na koniec jeszcze takie zdjątko, żeby udowodonić, że Witkowi naprawdę się chciało przyjechać do nas, kiedy byliśmy w Zakopanem

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Zdjęcie nr 2
Normalnie gdybym je zobaczył o tak sobie - byłbym przekonany, że te szczyty w tle ktoś dopieścił Photoshopem! Bajka...

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Ale cudownie na Małej Łące, długo wpatrywałem się w te piękne zdjęcia. Oj, chyba w przyszłym sezonie będę musiał coś zorganizować dla mojego juniora - jeszcze nie widział takiej ilości śniegu.

Dzięki za te zdjęcia - jeden z moich ulubionych widoków z poziomu reglowego, widziany w takich jak na zdjęciu okolicznościach pewnie z 10 razy, ale bardzo dawno, a przez to trochę już rozmyty. Rewelacja.

_________________
My shadow is always with me. Sometimes ahead... sometimes behind. Sometimes to the left... sometimes to the right. Except on cloudy days... or at night.

Zgadza się! Są niewiarygodne!
Ja tylko raz byłam w Tatrach zimą, miałam wówczas zwykłą analogową małpę i pstryknęłam kilka takich zdjęć - dolina ze szczytami w tle. Byłam cała szczęśliwa, że mi się udało takie piękne widoczki cyknąć, a tymczasem po wywołaniu okazało się, że tych szczytów w ogóle nie widać - całkowicie zlały się z niebem.

aj, zrobiliście mi apetyt na zimowe tatry.
może za rok się przekonam? dotychczas byłam raz nocując przez kilka nocy w schronisku w starej roztoce, ale wycieczkowo ograniczyłam się do niedalekich spacerów w kierunku Moka z niejakim Śniegulem (KTWSG wie o kogo chodzi ) i jego córką oraz co-wieczornego schroniskowego picia (grzanego piwa podgrzewanego grzałką w aluminiowym kubku) i różnych wygłupów. choć spacer nocny z tajemniczym gorotołazem i koleżankami był całkiem fajny

_________________
ja herez ja herez

A ja jak je zobaczyłem to byłem raczej rozczarowany, było przecież piękniej! Zwłaszcza dotyczy to zdjęć z dojścia, tam w lesie było naprawdę bajkowo, słońce na pniach i na śniegu, snieg zsypujący się z gałęzi
Wyszło fajnie, ale jednak...







A w ogóle musze powiedzieć, że tamta środa była jedną z lepszych śród! W środku pochmurnego tygodnia słoneczny, piękny dzień, spotkanie w Zakopanem, spacer lekkotatrzański pięciogwiazdkowy. Wieczorem jak wracałem autobusem do Sącza i patrzyłem na księżyc w pełni to myślałem sobie jak wszystko się super udało, nawet jeśli chodzi o takie szczegóły jak moja poranna kawa . Ha!

Mała Łąka!!!

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Kilka kolejnych wspomnień z tatrzańskich wędrówek.

Sierpień 94 – znów okres intensywnego chodzenia, dwa wyjazdy, w sumie trzy tygodnie spędzone w Tatrach, miejsce noclegów – Murzasichle. Zaczęło się niezbyt szczęśliwie – chodziłem wtedy po górach w butach tzw. kangurach (pewnie ktoś jeszcze pamięta takie), poprzednią parę zdarłem do końca na wcześniejszym wyjeździe i na ten zabrałem nowe – porządnie sobie poobcierałem pięty na pierwszej trasie (Wierch Poroniec - Gęsia Szyja - Murowaniec - Murzasichle). No, ale górskie widoki łagodzą wszelki ból. Nie będę opisywał wszystkich tras, bo chyba nie ma sensu, ale wspomnę o, moim zdaniem, najciekawszych.

Pierwszy pomysł tamtego lata – przejść z Murzasichla nad Morskie Oko, ale nie przez Cyrhlę i szosą, tylko przez góry. Wybraliśmy trasę Murzasichle - Dol. Suchej Wody - Murowaniec - Zmarzły Staw - Kozia Przełęcz - Dol. Pięciu Stawów - Szpiglasowa Przełęcz (Szpiglasowy Wierch) - Morskie Oko. Planowaliśmy nocleg w schronisku. Piękna to była i niezapomniana przeprawa przez góry, ale najbardziej utkwiło mi w pamięci podejście na Kozią Przełęcz w dosyć gęstej mgle. Ciekawe to uczucie – mgła powoduje, że przełęcz osiąga się niespodziewanie, idzie się, idzie, i nagle staje się w tym niesamowitym, głębokim wcięciu Koziej. Lubię to miejsce. Do Morskiego Oka dotarliśmy wieczorem, schronisko było mocno zatłoczone, dostaliśmy propozycję przenocowania w obozie taterników. Sympatycznie było, i te piękne nocne niebo pełne gwiazd, rozumiem tych, którzy lubią nocować w sercu gór. Na drugi dzień – Przełęcz Pod Chłopkiem – piękny szlak, piękne widoki z Kazalnicy (w dole Czarny Staw Pod Rysami) – muszę tam wrócić, byłem tam tylko raz.

Drugi pomysł tamtego lata – pokonać Orlą Perć podczas jednego przejścia. Udało się – trasę pokonałem samotnie, wybrałem wariant Kuźnice - Kasprowy Wierch - Świnica - Zawrat - Kozi Wierch - Granaty - Krzyżne - Murowaniec - Murzasichle. Piękne, niezapomniane przeżycie.

Tamtego lata polubiłem też kilka, moim zdaniem, urokliwych miejsc, np. okolice Przełęczy Świnickiej, Starorobociański Wierch i jego okolice, trudno dostępne odnogi Jaskini Mylnej, Suche Czuby, Dol. Tomanową, zejście ze Skrajnego Granatu nad Czarny Staw (tam poniżej szczytu jest kapitalna skałka, siedząc na niej ma się wrażenie unoszenia nad tą piękną okolicą, nie chce się stamtąd odchodzić).

Na koniec taka refleksja – jak wiele w górach zależy od pogody, ale i od rozsądku i właściwego planowania, a i wyposażenia. Piszę to, bo przypominają mi się wycieczki, kiedy ten rozsądek trochę traciłem. Oj, to piękno gór!!! Na pewno niezbyt rozsądne było obserwować chylące się ku zachodowi słońce na Kościelcu, Giewoncie, Gęsiej Szyi czy w górze Polany Chochołowskiej, nie mając latarki w plecaku lub planów noclegowych pod drzewkiem. Ale jakie zostają niezapomniane przeżycia! Nie przypuszczałem wcześniej, że zejście z Giewontu przez Przełęcz w Grzybowcu albo przejście przez las z Małego Cichego do Murzasichla po ciemku jest takie trudne. Jak zacznę w góry zabierać syna, to będę się starał mieć w plecaku wszystko co potrzebne. I nie od razu na Orlą Perć.