Frantek wie już jak wyglądają Mazury, wybrzeże Bałtyku, był w Kazimierzu Nad Wisłą i dotarł do Suchej Beskidzkiej. Ale w Tatrach jeszcze nie był. Postanowiłem więc, że w tym roku pokażemy chłopakom Tatry. Tym bardziej, że ja sam bylem tam po raz ostatni 15 lat temu - wtedy co robiliśmy to pamiętne podejście na Czerwoną Ławkę, o którym ongiś pisałem. No tak jakoś wyszło. Bez sensu. Ale co robić?
No i pojechaliśmy. Dotarliśmy w niedzielę, koło 17 tej. Za późno już było na jakieś wyprawy, tym bardziej, że lało jak za czasów nieboszczyka Noego. Poprzestaliśmy więc na kontemplowaniu naszej kwatery. Kwatera miała sporo minusów, ale jestem jej w stanie przyznać wysoką notę pomimo różnych zastrzeżeń. Po pierwsze była to stara, skrzypiąca przy każdym kroku drewniana willa, stojąca przy wylotówce na Kościelisko (a więc z dala od Krupówkowego rejwachu i nowoczesnych kwater i hoteli), a po drugie widoczek z okna mieliśmy taki, że człowiek mógł sobie łatwo wyobrazić, że siedzi w schronisku na terenie TPN, a nie w siedlisku zła, rozpusty, oscypków i drewnianych ciupazek. Wystarczyło zrobić dosłownie dwa kroki od naszej posesji i było tak:
W dodatku dostaliśmy pokój z olbrzymią werandą, którą okupowałem sobie w nocy słuchając muzyki i czytając książki, gdy familia już kimała. Sielanka.
Ale tymczasem padał deszcz...
...i następnego dnia też.
Ale, że był to debiut chłopaków w Tatrach i to tak Krupówek nie dało by się uniknąć, więc obskoczyliśmy Krupówki w deszczu, bazarek pod Gubałówką (a jakże), Wielką Krokwię i występ góralskiej kapeli w jakiejś żarłodalni. I tak upłynął cały dzień.
A następnego dnia już nie lało.
No to śmigamy do Doliny Kościeliskiej. Na rozgrzewkę.
Idziemy. Tu skały, tam potok, ówdzie drzewko złamane, w kałuży kijanki pływają. Jak to w Kościeliskiej. Pytam się chłopaków czy im się podoba. Mówią, że się podoba. Ale jakoś tak bez entuzjazmu. No - myślę sobie - trzeba podkręcić atmosferę. Idziemy do jaskini! Tylko do której? Mroźna, Raptawicka, Smocza Jama, Mylna? Niech będzie Mylna. Co prawda ostatni raz byłem w niej jakieś ćwierć wieku temu i wiele już z niej nie pamiętam, ale jak przez mgłę wydaje mi się, że chociaż czasami trzeba tam iść na czworaka, to ogólnie lajcik, przejście na 5 minut i nie powinno być problemu. No to idziemy. Na podejściu pierwsze łańcuchy. Antek okrutnie się nimi zajarał. Dobra nasza - myślę sobie. Włazimy do wejścia. Chłopaki dostają swoje czołówki, więc entuzjazm rośnie.
No i dajemy nura w skałę. Na początku milutko, ale za chwilę pojawia się pierwsze przejście wysokości niedużej kozy. Sylwia patrzy na mnie niepewnie, chłopaki też troszkę rezon stracili, no to daje dobry przykład i nurkuję pierwszy. I wtedy sobie przypominam po pierwsze primo, że po deszczu w jaskini (a padało bite dwa dni) to jest tak bardziej mokro niż sucho (woda po kostki w większości chodników), a po drugie secundo nagle mnie olśniewa, że ta Mylna, to troszkę dłuższe przejście niż 5 minut i troszkę więcej się tam idzie na czworaka, albo czołgając (zależy jak kto bardzo urósł i czy ma coś na plecach), niż w pozycji wyprostowanej. Potem miałem jeszcze kilka takich olśnień. Że do Skośnej Komory prowadzi ślepy szlak i trzeba z niej zawrócić zamiast pchać się dalej i szukać oznaczeń na ścianach, że z czterema plecakami w rękach słabo się idzie na czterech nogach, no i o tym trawersie z poręczami nad szczeliną w Wielkim Chodniku też sobie przypomniałem jak do niego wleźliśmy. Dobrze, że chłopaki nie są jeszcze biegli w sztuce pyskowania rodzicom i nie przeżywają nastoletniego buntu, bo bym się nasłuchał. I tak mi jednak wystarczyło jedno spojrzenie Sylwii po wyjściu, żeby poczuć się tak słabo jakby.
Antek i Franek ciężko na mnie obrażeni, że skazałem ich na taki hardcore, zarzekają się, że nigdy więcej do jaskini, a już szczególnie do Mylnej, i że tata miał fatalny pomysł, że ich tu przyprowadził i że oni już nigdzie więcej nie chcą iść. Słabo - pomyślałem. Ale proponuję im umowę: zawracamy natychmiast do samochodu, i nigdy więcej nie zabiorę ich do żadnej jaskini, ani nawet w góry jeśli nie będą chcieli, ale pod warunkiem, że nie będą się chwalili kumplom w szkole, że łazili po jaskini w Tatrach, skoro tak im się nie podoba. Chwila namysłu. I łagodzą stanowisko. Co prawda do Mylnej na razie nie chcą wracać, ale pójść dalej, to by poszli. No i tak dochodzimy na Ornak. A potem nad Smreczyński Staw.
A potem rzucając kamyki do potoku i cykając fotki wracamy sobie Kir.
CDN
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
