Tyler Durden pisze:
Historia staje się przewidywalna (i to wręcz w stu procentach rozwoju akcji)
I moim zdaniem to jest właśnie największe zaskoczenie.
We wszystkich tego typu produkcjach, kiedy twórcy podsuwają nam obłudnie kolejne tropy, żeby utwierdzić nas w przekonaniu o winie tego, czy owego bohatera, to jednego możemy być pewni - plot twistu, który wywróci wszystko na druga stronę i postawi całą sprawę w zupełnie innym świetle. Przy czym te zwroty akcji są czasami tak akrobatyczne, że po pierwsze zastanawiamy się czy sobie ten biedny scenarzysta karku nie skręcił, a po drugie mimowolnie przypomina nam się dowcip o zapaśniku, któremu przeciwnik założył zaplatańca (a zwłaszcza pointę tego żartu
).
I w tym wszystkim zapominamy, że życie pisze raczej proste scenariusze, zaś najtrudniejsze jest to, żeby w nie uwierzyć. I o tym właśnie moim zdaniem jest ten serial - ten cały wątek kryminalny to tak naprawdę tylko pretekst do tego, żeby pokazać ile wysiłku potrzeba, żeby zaakceptować trudną dla nas prawdę, a następnie zmierzyć się z nią (na to zresztą wskazuję tytuł) i tutaj właśnie upatruję siłę tej produkcji.
Z drugiej strony muszę ze wstydem przyznać, że dla mnie ostateczne rozstrzygnięcie winy wcale nie było takie oczywiste, bo w pewnym momencie podejrzewałem każdego (łącznie z ojcem bohaterki, i synem ofiary
)
Zgodzić się mogę natomiast co do tego, że wadą była "oszczędna" gra mimiką głównej bohaterki i kiedy trzeba było pokazać jej niepokój/zagubienie/dezorientacje/panikę, to reżyser skupiał się na jej prawej gałce ocznej i jej precesji. Co miał jednak nieborak począć innego, skoro biedna Nicole jest tak naciagnięta, że nie tylko nie jest się w stanie uśmiechnąć, ale nawet zmarszczyć.
Za to wygląda młodziej niż Krzysztof Ibisz!
...co właściwie nie powinno dziwić, bo jest od niego o dwa lata młodsza, ale i tak dziwi.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
