Udało nam się zdążyć do kina na
Przesilenie zimowe - dołączam się do grona bardzo usatysfakcjonowanych (których sporo spotkałem), choć to nie jest jakieś Wielkie Dzieło. I może bardzo dobrze, a na pewno nie chce nim być. To film z rodzaju, jaki można określić mianem amerykańskich "małych historii", do którego zaliczyłbym
Lady Bird, a także, z nowszych,
C'mon C'mon: z jednej strony jest to kino typowo amerykańskie, w sensie umiejętności zajmującego opowiadania bardzo ludzkich historii, ale z drugiej strony są to historie bardzo mikro, pozbawione jakiegokolwiek patosu. Tutaj mamy historię szkolną i o ile w sposobie narysowania świata można odczuć pokrewieństwo ze Stowarzyszeniem umarłych poetów, bo bogata szkoła z internatem i tradycjami, problemy na linii rodzice-dzieci, różnorodni nauczyciele, o tyle całościowy ton filmu jest jednak całkiem inny: Przesilenie zimowe jest filmem ciepłym (i, jak by nie patrzeć, bardzo świątecznym!), niosącym - mimo wcale nie happy zakończenia - optymizm.
Udałem się również do kina na wielce zachwalaną
Strefę interesów.
Podsumowałbym ją tak: film o kulisach skrajnie dramatycznych wydarzeń w skrajnie antydramatycznej formie.
Tematyka, bardzo wyjątkowa forma (i Oskar za film obcojęzyczny) przywołują na myśl Syna Szawła - ale tu pojawia się szkopuł, bo Syn Szawła był filmem nie tylko imponującym niesamowitą formą - był wstrząsem na każdym poziomie. Twórcy Strefy interesów zdecydowali się, z podobnie żelazną konsekwencją, na wykorzystanie bardzo odważnego pomysłu formalnego, ale jak na początku zaznaczyłem, jest on z definicji wybitnie antydramatyczny i w konsekwencji taki jest i film: w nim się cały czas... nic nie dzieje! Wiecie, mnie nie trzeba przekonywać, że brak akcji można zrekompensować na wiele sposobów, ale przyznam, że Strefa interesów wydała mi się okrutnie statyczna. Miałem absurdalne skojarzenie z Twin Peaks: The Return, w którym oglądaliśmy przez 5 minut, jak chłopak zamiata podłogę w barze albo Jacoby maluje łopatę, albo Cooper z Diane jadą samochodem, jadą... i jadą. OK, słyszę i rozumiem linię obrony: tutaj zamiatają, malują, a
tymczasem za murem....
Zgoda, ale próbowałem sobie wyobrazić, jak odebrałby ten film potencjalny widz, który z jakiegoś abstrakcyjnego powodu nie słyszał nigdy o Auschwitz i nie wie, kto to Rudolf Hoss - obawiam się, że śmiertelnie by się wynudził. Może trzeba przyjąć, że siła tego filmu tkwi w pozafilmowej wiedzy widza, ale mi się zdaje, że w tym tkwi jednocześnie jego słabość.
I jeszcze jeden szczególik: jak dla mnie największą wartością filmu, tym, co najbardziej z niego wyniosłem, były
odgłosy. Kto widział, wie, o jakich odgłosach mówię... Albo nie wie - zależy gdzie i jak oglądał. Wyobraźmy sobie seans w domowych warunkach; nie rozkręcamy telewizora/komputera zbyt głośno, bo nieopodal ktoś śpi, a może pora późna; a może za oknem jeżdżą tramwaje i co chwila coś zakłóca. Te niesamowite dźwięki dawkowane są z ogromną subtelnością i z pewnością jest to ich wielką zaletą, robi to niesamowite wrażenie. Pod warunkiem, że się je usłyszy... Ten film bardziej pasuje jako argument do wątku Tylera i Lyncha o oglądaniu filmów on your fucking phone, niż różne Czasy apokalipsy i Oppenheimery
Zasadniczo zachęcam, bo warto zobaczyć tak oryginalną wypowiedź artystyczną na tak ważny temat. Ale czy mi się podobało? - Niespecjalnie.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
