Crazy pisze:
Ale dziś słyszałem entuzjastyczną opinię o Bękartach!
Że najlepszy film Tarantino w ogóle, że ahistoryczność świetnie zdała egzamin, że przemoc owszem jest i jest bardzo realistyczna, ale wcale nie jest jej tak dużo, jak zwykle bywa, że dialogi wyśmienite i nie tak typowo "po nic", jak zwykle u Tarantino, że ogólnie film ma więcej sensu, niż większość jego dzieł i nie ogranicza się do żonglerki erudycją autora, że aktorsko jeden z najlepszych filmów w ogóle, że plastycznie wspaniały...
Pamiętaj Crazy, że ludzie różne rzeczy opowiadają, a ponadto są też tacy co kupuja płyty Feel-a.
Dla mnie ten film ma jedną podstawową wadę i nie jest nią ani "ahistoryczność", ani brutalna przemoc (obawiałbym się kogoś, kto mówi, że nie ma jej tu dużo - patologiczne stępienie wrażliwości), ani nawet brak sensu (jezeli ktoś się tu go dopatrzył, i to w dodatku bardzo sporo, to bardzo proszę, żeby mi wyjaśnił na czym ten sens polega i do czego ma prowadzić). Najiwększym problemem tego filmu jest to, że jest on zwyczajnie nudny. "Kill Billa" oglądało się głównie dla plastyki scen (tu praktycznie tego nie ma, może poza sceną płonącego kina), Grindhouse oglądało się w oczekiwaniu na jakąś fabułę (pomimo, że takowa się nie pojawiała), zaś w B(ę)enkartach jakaś fabuła jest - co z tego skoro mnie nie wciągnełą. A nie wciągneła mnie dlatego, że ten film cierpi na tą samą przypadłość co dwie wcześniejsze produkcje Tarantino - płascy bohaterowie. We "Wściekłych Psach", czy "Pulp Fiction" bohaterowie mogli być przerysowani, ale byli z krwi i kości, wiedzieliśmy co myślą o Madonnie i jej piosenkach, czy smakują im "ćwierćfunciaki z serem" i jakie mają zdanie na temat masażu stóp. No i wyraźniej nakreślone były ich charaktery: ten porywczy i lekkomyślny, ów opanowany i wywazony.
W tym filmie w taki klasyczny, tarantinowski sposób nakreslony jest jedynie Landa (i to za jego kreacje przyznaję filmowi ta jedną gwiazdkę, gdyby nie on było by zero), a reszta to jakaś chałtura. O Aldo dowiadujemy się jedynie tyle, że jest prymitywnym "trepem", a o Shosanna tyle, że nienawidzi nazistów. Trudno zatem im jakoś kibicować i interesować się tym czy im się uda, czy nie, co się z nimi stanie etc. W takim "Pulp Fiction" człowiek żałował odstrzelonego w kiblu Vincenta Vegi, a tu śmierć Shosanna kwitujemy obojętnym "aha".
Dlatego właśnie ten film oceniam tak słabo. Nie ze względu na przemoc (chociaż tu jest chyba pokazana najbardziej naturalistycznie ze wszystkich filmów Tarantino) i nie ze względu na podejście do delikatnego tematu historycznego (chociaz wcale bym się nie zdziwił, gdyby ten film otworzył na całą szerokość furtkę dla podobnych "ahistorycznych" produkcji, które spowodują, że za dwa, trzy pokolenia wszyscy będą przekonani, że w II W.Ś. Niemcy walczyli z Żydami, a ci pierwsi jeździli na jednorożcach, zaś ci drudzy latali na gigantycznych ważkach). Ten film jest słaby, bo jest nudny. A nudny jest dlatego, że Tarantino uwierzył, że jest mistrzem pastiszu (chociaż mam wrażenie, że ostatnio pastisz zaczyna mu się mylić z groteską) i zabawy formą i nawet jesli tej formy niczym nie napełni to i tak wszyscy będą zachwyceni... no ja niestety nie jestem.
Dlatego powtarzam: "Inglourious Basterds" - *
Zdrówka życzę
PS: Aha! I jeszcze jedno. Mogę darować Tarantino nawet to, że nakręcił nudny film, ale tego, że każe mi uwierzyć, że zegarowy czujnik przemieszczenia liniowego jest zapalnikiem ładunku wybuchowego mu nie daruję!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.....to chyba jakiś początkujący kinoman...
