|
Skończyłem oglądać "Ślepnąc od świateł".
Uczucia mam trochę mieszane. Niewątpliwie ten serial ma kilka bardzo mocnych stron. Nie napiszę nic nowego jeśli zaliczę do nich kreację stworzoną przez Frycza (nie wiem czy to jego rola życia, ale mógłbym ją tak nazwać). Więckiewicz też bardzo dobry. A do tego dochodzi doskonała plejada gangusów, policjantów i innych cwaniaczków, bądź cwaniaczków wanna-be z drugiego planu - Stryj, Marek, Maluch i inne tam Sikory i Zgrywusy.
Niestety słabizny w obsadzie też są. I znowu nie powiem nic odkrywczego, jeśli stwierdzę, że najbardziej bolesną jest postać głównego bohatera. Kuba grany przez Nożyńskiego ma "kamienną" twarz (ba! posągową rzekłbym nawet) świetnie pasująca do głównego bohatera, ale na tym niestety jego zalety się kończą. Problem zaczyna się wtedy, gdy zaczyna się odzywać. Swoje kwestie recytuje w takiej manierze, jak amatorzy na próbie teatrzyku szkolnego (i z taką samą dykcją). W dodatku ta posągowość zaczyna być nienaturalna, kiedy jednak na jego paszczy powinny się pojawić jakieś inne tony. Choćby grymas bólu, kiedy inkasuje kolejne kopy. Przysięgam, przez pół serialu starałem się wejść w buty twórców i jakoś obronić i uzasadnić decyzję o obsadzeniu Nożyńskiego w tej roli (i na tle aktorów takiego formatu jak Frycz czy Więckiewicz). Że może chodziło o to żeby uwypuklić, że on przecież z prowincji i stąd ta jego drewniana wymowa tak kontrastująca z "kwiecistym" i pełnym ekspresji językiem wielkomiejskich rekinów? Że może za tą nieruchomą maską stara się ukryć strach przez stołecznymi gangsterami z którymi musi mieć ciągły kontakt, albo obrzydzenie do nich i do ich metod? I za każdym razem kiedy już wydawało mi się, że do tego jego sposobu "gry" przywykłem i jakoś sobie zracjonalizowałem przyznanie mu tej roli, to jego Kuba rzucał taki drewniany tekst, że całe moje rozkminy szły jak krew w piach, bo po prostu wychodził kompletny brak talentu aktorskiego.
Podobnie było z Pauliną. Jej na szczęście za dużo na ekranie nie było, za to jej "gra" (o ile to w ogóle możliwe) była jeszcze gorsza niż u Nożynskiego. Na osobną notę zasługuje jej dykcja. Chyba pierwszy raz spotkałem się z przypadkiem, że aktor (chociaż w przypadku tej pani, konieczne jest tu użycie cudzysłowu) występujący w profesjonalnej, nie amatorskiej produkcji, artykuuje swoje kwestie w taki sposób, że nie da się kompletnie zrozumieć co mówi. Duża sztuka.
Dlatego wszelkie sceny gdzie Paulina i Kuba występują razem (słowo "grają" nie chce mi jakoś przejść przez klawiaturę), to była dla mnie męka. On drewno, ona drewno, a w dodatku oboje faflunią zamiast mówić, przy czym ona jeszcze gorzej od niego.
Na osłodę dostajemy zdjęcia. Nie wnikałem na ile są rasowane cyfrowo, ale Warszawa wygląda na nich raz majestatycznie, raz nowocześnie, innym razem obskurnie i brudno, a innym dekadencko - w zależności od potrzeb. Daje plus. No i duża część akcji odbywa się w Autonomicznym Księstwie SND. Np. Kuba modli się o falę zmywająca Warszawę u Dominikanów na Służewiu, a Fajkowski przejeżdża Pajdowską dosłownie pod moim blokiem (zresztą pamiętam jak to kręcili - zamknęli ulicę łącznie z przejściem dla pieszych, przez co musiałem iść do Biedry na około). Daję dwa plusy
Co dalej?
Scenariusz.
Przyznaję się bez bicia, że książki nie czytałem. Może gdybym przeczytał, to znalazłbym jakieś słowa uzasadnienia dla serwowania wizji/marzeń/wyobrażeń/wspomnień Kuby w takiej ilości, tak często i tak rozwlekle. Ponieważ jednak nie czytałem, to powiem szczerze, że nie za bardzo rozumiem czemu miało służyć natrętne pokazywanie palemek i turkusowego oceanu, na przemian z obrazkami z Prypeci. Wydaje mi się, że do zasygnalizowania, o czym bohater marzy, a czego się obawia, nie trzeba aż tak nachalnie wałkować jakiś pseudo-psychodelicznych wrzutek. Dla mnie narracyjnie nie wynikało z tego kompletnie nic, za to skutecznie muliło dynamizm odcinków, bardziej nawet niż opisy przyrody w Nad Niemnem. Z drugiej strony mieliśmy za to naprawdę znakomite sceny: nocny rajd po Warszawie w rytm Siekiery, spotkanie Jacka i Daria w knajpie, przywracanie pana posła do stanu używalności, płonące Betlejem, monolog o depresji, wesele córki Jacka w rytm disco-polo etc. Mam wrażenie, że ta historia byłaby rewelacyjnym materiałem na dwugodzinny film (no może nawet na dwu i pół godzinny). Byłoby w nim miejsce i na gęstą akcję, i na wyraziste dialogi, i nawet na wizje i odloty głównego bohatera... ale z większym umiarem.
Pomimo powyższych utyskiwań, to nota i tak będzie dość wysoka. Dam * * * *
PS: W tym ósmym odcinku to Dario był realny, czy funkcjonował tylko i wyłącznie jako wizja i mroczne alter-ego Kuby? Jaki macie pomysł na to zakończenie?
_________________
Sometimes good guys don't wear white
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
