Ja dziś obejrzałem ostatni odcinek. Dla mnie petarda! Znakomity, ale bardzo książkowy (opierający się na narracji wewnętrznej) tekst został przełożony z pełnym sukcesem na język filmu. Realizacja jest wyśmienita, rzeczywiście zachodnia w sensie poziomu i może patentów, ale z zachowaniem oryginalności stylu i swoistej "warszawskości", choć to bardzo dziwna Warszawa. Zresztą sama czołówka już to zwiastuje (co prawda pojawiająca się od 2. odcinka, w pierwszym jest inaczej i jadą do Buenos Aires
) - post-apokaliptyczny komiks, tsunami zalewające Warszawę, bohater i jego martwa twarz... i ta torba!
Budyń napisał, że atutem są postaci charakterystyczne. W pełni zgoda, z tym, że film jest zrobiony tak, że poza głównym bohaterem tam właściwie wszyscy to są postaci charakterystyczne i to naprawdę udane! Od tych najważniejszych (REWELACYJNI Frycz i Więckiewicz), przez drugoplanowe (Stryj, Maluch, świetny Pazura) i trzecioplanowe (DJ Piorun!!), aż po zupełnie epizodyczne, jak rodzice bohatera czy niedoszli teściowie Paziny (zresztą w obu przypadkach do zagrania kilkunastusekundowych epizodów przyszli wybitni polscy aktorzy i świetnie wypadli).
Można powiedzieć, że najsłabszym ogniwem jest główny bohater, bo drewniany. No drewniany. I może najsłabszy. Ale ja go łyknąłem. Jego nieruchoma twarz, najpierw czysta, potem pokancerowana, dała temu serialowi awatar i tak go zapamiętam. Może przez kontrast z tym rozbuchanym tłem?
Świetne były pozaksiążkowe dodatki. Może nie wszystkie, ale te świetne zwróciły moją uwagę: retrospektywna sekwencja o niebieskiej torbie na początku 3. odcinka; kręcenie teledysku (sztywniutko!); różne scenki i drobiazgi, które dodały Dariowi demoniczności. A z drugiej strony różne znakomite rzeczy z książki zostały zachowane niemal dosłownie (monolog Więckiewicza o depresji!!).
Wielkim atutem jest też muzyka - nie dlatego, że taka dobra sama z siebie, tylko jak świetnie wykorzystana! I ta bardzo nowoczesna, i pianistyczne pasaże Maseckiego, i różne wykorzystane piosenki, na czele z Siekierą (TOTAL), i nawet piosenka disco polo z wesela zabrzmiała w punkt
Zresztą a propos sceny wesela, jest tam kilka scen, gdy bohater wchodzi do miejsc, gdzie trwa impreza. Wesele, różne kluby, impreza u Pazury. We wszystkich został zastosowany podobny zabieg filmowy, ale tak świetnie im to wyszło, że się nie dziwie: bohater wchodzi w wirujący tłum, wszędzie tysiąc twarzy, muzyka i światła walą po głowie, w pierwszej chwili nic nie widać, stopniowo - ale wcale nie nazbyt szybko - z tego tłumu bohater wyławia osobę, której szuka... pokazane właśnie oczami bohatera, doskonały efekt.
A najlepszy odcinek to odcinek 6., ten, w którym bohaterowi już się całkiem wszystko rozwala, łącznie z gębą, którą mu obił Stryj (kolejna świetna scena), ten, w którym na koniec jeździ po mieście i grzmi właśnie Siekiera, która zabrzmiała mi tam lepiej może, niż kiedykolwiek (!)..
idziemy przez las... i tylko ten wiatr..., a wcześniej scena Więckiewicza na basenie - w tym odcinku jednocześnie kilka razy można było się popłakać ze śmiechu i poważnie przerazić, bo był naprawdę wstrząsający.
Ogólnie to ode mnie chyba *****.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
, a także The Crown i Zadzwoń do Saula
