Na urodziny obejrzałem sobie ponownie Zemstę Sithów.
I jak kiedyś trochę się wstydziłem tej opinii, tak nie mam najmniejszych już wątpliwości, że dla mnie to jest pozycja NUMER JEDEN z całej sagi.
Całe Gwiezdne Wojny traktuję kultowo, ale też tak właśnie i bajkowo. Mitologicznie, ale bajkowo.
Epizod 3 traktuję też kultowo i też mitologicznie, ale jako jedyny działa na mnie również tak
na poważnie, i to działa bardzo silnie!
Jako film o wojnie.
Jako intryga polityczna.
Jako historia o tragicznym w skutkach zabrnięciu w ślepy zaułek.
I o uwiedzeniu dokładnie takim jak to w Raju.
Najlepszą sceną pozostaje dla mnie ta w "teatrze", kiedy Palpatine opowiada Anakinowi legendę o Darcie Plagiousie Mądrym, ale jest inny best moment - scena, kiedy po zrobieniu czystki wśród liderów separatystów na Mustafar, po "zaprowadzeniu pokoju", młody Darth Vader - niby zwycięski, pogromca, niby straszny i demoniczny - stoi wśród zgliszczy, i płacze.
Wszystkim, którzy uważają, że Gwiezdne Wojny to głównie bijatyki i efekty, ewentualnie głupie dialogi, polecam właśnie tę scenę: bez słowa, bez ruchu, bez akcji - za to nie wiem, czy nie najważniejszą w całym filmie.
Crazy kiedyś pisze:
Ciemna Strona Mocy w wydaniu „wczesnego” Vadera nie jest bowiem żadną orgią siły i władzy. Jest czymś o wiele bardziej smutnym, przejmującym: jest umieraniem wszelkiej nadziei i oddawaniem się... beznadziei - świadczy o tym każdy następny krok Anakina na drodze do pełnej ciemności.
Został uczniem (Palpatine'a) nie dlatego, że chciał czynić zło, tylko - paradoksalnie - po to, żeby ocalić resztkę dobra, która wydawało mu się, że ocalała w jego życiu.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
następne części poogląmy już wszyscy razem 
