Gupio tak robić trzeci wpis z kolei w założonym przez siebie watku... Ale...!
Przy okazji słuchania pierwszej i trzeciej płyty Dusicieli przypomniałem sobie o pewnym wydawnictwie, jakie mam w domu. Szaro-szara książeczka wydana w 1989 roku przez krakowski Rock Service pt. "Punk. Ideologia i muzyka"
I mamy tu opisaną ujmującą historię powstania The Stranglers. Przedstawię kilka cytatów:
"Rodzice w ogóle nie chcieli słyszeć o rocku - wspomina Hugh Corwell /ur. 1950 r./, londyńczyk wychowany w dzielnicy Kentish Town - ich ambicją było, abym studiował medycynę i został lekarzem. W końcu poszedłem na biochemię, zdałem egzamin końcowy i wyjechałem do Szwecji, gdzie akurat potrzebowali trzeciorzędnych magistrów. W dzień pracowałem jako laborant w szpitalu w Geteborgu i kroiłem szczury, a wiefczorami grałem w grupie Johnny Sox. Wreszcie powiedziałem sobie "dosyć!". Z dnia na dzień rzuciłem posadę, zostawiłem mieszkanie wypełnione rzeczami i wróciłem do Londynu, jedynie z gitarą i kolegami z zespołu. Mieszkaliśmy "na dziko" w opuszczonym domu naprzeciw "Roundhouse". Było nam ciężko i chłopcy załamali się - wszyscy z wyjątkiem gitarzysty poszli do pracy, zacząłem więc rozglądać się za nowymi muzykami. Wtedy poznałem Jeta..."
Jet Black, urodzony w Ilford, w hrabstwie Essex: "Mój ojciec był nauczycielem, ja szkoły nienawidziłem. Opuściłem dom i szkołę przy pierwszej nadarzającej sie okazji. Pracowałem jako praktykant ślusarski i stolarski. W nocy grałem na perkusji w amatorskich zespołach jazzowych... Kiedy? Jeszcze zanim pojawili sie The Beatles" Po dwóch nieudanych małżeństwach Black przeniósł się do Guildford w hrabstwie Surrey. Otworzył tam sklep z napojami alkoholowymi, później interes powiększył o wytwórnię lodów. Prowadził spokojne życie sklepikarza aż do 1974 roku, kiedy wpadł mu w ręce egzemplarz "Melody Maker" z ogłoszeniem: Poszukujemy perkusisty do rock and rollowego zespołu. Obrzydły mi lody i ta codzienna nuda londyńskich przedmieść. Pojechałem na przesłuchanie. Przyznam, że lepiej się nam wtedy rozmawiało niż grało. (...)
John czyli Jean-Jacques Burnel, syn francuskich emigrantów, urodzony w Londynie: "Kiedy byłem mały matka codziennie odprowadzała mnie do szkoły i całowała na pożegnanie, co jest normalnym zwyczajem matek we Francji. Koledzy uważali jednak, że jestem maminsynkiem i ciągle mnie bili. Aż wreszcie ojciec nauczył mnie walczyć."
Czytamy też ogólnie o zespole:
"najdojrzalszy muzycznie, wymykający się klasyfikacjom już choćby tylko z uwagi na "podeszły" - jak na owe czasy wiek." 
"The Stranglers stali się natychmiast solą w oku ideologów i apologetów ruchu punk, marzących o jednolitej, monolitycznej scenie rockowej. Byli niebezpieczni, ponieważ górowali muzycznie nad młodymi konkurentami, mieli własny, skrystalizowany styl, oryginalny repertuar wskazujący na umiejętności budowania wyrazistych linii melodycznych oraz znajomość reguł kompozycji i aranżacji".
Budzi ten opis sympatię, czyż nie?
A jeśli ktoś chciałby przekanać się ile Klaus Mitffoch i wczesny Janerka zaczerpnął z Stranglersów zachęcam do przesłuchania pierwszych płyt zespołu.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
... za ta wysepka tez bylo gesto, ale tam ludzie stali juz spokojnie.
