Ultima Thule

Wstępnie zakładam, że 8 lat w którym to wieku ja zaczynałem jest bardzo dobre. Za rok teza ta ulegnie weryfikacji z rzeczywistością

_________________
Klaszczę w dłonie ...
... by było mnie więcej ...

mój syn zdobywał tatry od 7 miesiąca życia i wtedy w plecaku miałam marchewkę w słoiczku gerbera albo jakiejś innej bobovity, którą zdarzało mi się go karmić siedząc na kamieniu na szlaku. dwa tysiące przekroczył jako półtoraroczniak. najważniejsze wyposażenie to butelki z herbatką w kieszeniach bojówek, chusteczki do wytarcia tyłka i pampersy oraz zestaw ubrań na zmianę.

_________________
ja herez ja herez

Podziwiam, mimo wszystko wymaga to na pewno sporo wysiłku i poświęcenia. Mój synek w tym wieku zdobywał tylko nadmorskie plaże. Teraz ma trzy lata i mam nadzieję, że może w następną zimę zacznie poznawać tatrzańskie doliny (miałby niezłą frajdę z dużej ilości śniegu). Myślę, że bardzo dużo zależy od samego dziecka - wydaje mi się, że niektóre zabrane zbyt wcześnie mogą się zrazić do górskich wędrówek. W pierwszym okresie życia można dużo wędrować na plecach tatusia, później już trzeba wkładać sporo swojego wysiłku.

zakładam że ten wysiłek i poświęcenie dotyczył głównie taty a nie samego małego
powyższe 8 lat traktuję jako początek samodzielnego chodzenia po szlakach

_________________
Klaszczę w dłonie ...
... by było mnie więcej ...

samodzielnie to nina uprawiała tatrzańską turystykę po raz pierwszy w wieku 4 lat. a potem im starsza tym gorzej było.

_________________
ja herez ja herez

Ja samodzielnie uprawiałem tatrzańską turystykę w wieku lat trzech... tzn. połowicznie samodzielnie. Drogę do Morskiego Oka pokonałem na własnych nogach, ale w druga stronę trzeba już było mnie nieść "na barana". Na moje usprawiedliwienie musze dodać, że było to w zimie i śnieg, który na onczas zalegał szlak, sięgał mi wtedy do kolan, więc maszerownie było dla mnie ciut uciążliwe.

Zdrówka życzę

_________________
Sometimes good guys don't wear white

...

Ja zawsze byłem ostrożny jeżeli chodzi o wczesne zabieranie dzieci w Tatry. Góry te nasze są małe, i jak dziecko przejdzie wszystko jako dziecko, to gdzie będzie chodzić potem? Oczywiście zawsze można powtarzać i zawsze można jechać w inne góry, ale fajnie jest samemu odkrywać Tatry, tak świadomie...

Antonio, znowu piękne wspomnienia! Trasa przez Kozią do Morskiego Oka, Kozia wyłaniająca się z mgły, wieczorne dojście do schroniska - bajka! Tak, te niebo z gwiazdami w sercu gór... trudno to odnaleźć niżej.
Z kolei trasa pt. Orla Perć na raz, to ogromnie podziwiam, ale sam bym chyba nie miał ochoty na taki hardkor. Orlą pokonywałem wielokrotnie, ale na raz tylko na odcinku Zawrat-Krzyżne i to, hehe, z noclegiem na Zawracie. Kiedyś napiszę o tym więcej
I jeszcze z wejściem pieszym na Kasprowy. Nigdy się nie poważyłem na tę trasę, zrobiłem ją tylko w dół, i chyba na razie tak zostanie.


okolice przełęczy Świnickiej też bardzo polubiłem i to całkiem niedawno, wcześniej jakoś przechodziłem bez emocji. w ostatnie lato było tam super!

Starorobiański - ho ho! też się spało

odnogi Jakinii Mylnej - póki co nie byłem nawet w tych łatwo dostępnych

Suche Czuby - rewelacja! takie niedoceniane miejsce (cała ta grań), sam kiedy o niej myślę, to wydaje mi się, że e tam, to takie przejściowe coś pomiędzy Czerwonymi a Wysokimi, ale zawsze kiedy tam jestem, to jest sięczym zachwycić. Nawet bez pogody! A przecież wydaje się, że akurat tam widoki są konieczne do szczęścia. Tymczasem samo ukształtowanie terenu jest tam baaardzo ciekawe!

Dolina Tomanowa to już w ogóle, nieraz się zachwycałem, tylko na zdjęciu araska nie poznałem

a zejście ze Skrajnego też bardzo lubię, choć rzadko używam.. w ostatnie lato też mieliśmy tam schodzić a jakoś się nam przedłużyła trasa do Zadniego Granatu i schodzilismy (nawet dwa razy) szlakiem zielonym, którego dla odmiany raczej nie lubię.


samotnie?

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Oj, wtedy miałem bardzo dobrą kondycję, teraz myślę, że byłoby mi znacznie trudniej. Uwielbiam tak iść i iść po grani, wśród skał, pokonując kolejne przeszkody. Wtedy szedłem samotnie, swoim tempem, tak jak lubię - takich samotnych wycieczek zrobiłem kilka i zawsze je bardzo miło wspominam, szczególnie fajnie jest wtedy na odcinkach, gdzie jest pusto i cicho - tylko ja i potęga gór. Tak się jakoś te góry wtedy lepiej czuje. Myślę, że jak ktoś chodził sam, to wie o czym mówię.

Napisz kiedyś, to musi być niesamowite przeżycie, szczególnie ranek musi być piękny!

Ja szedłem nim raz - wtedy była to rozjechana serpentyna, ginąca wśród skał, też nie lubię go.

O nie, wtedy byłem z ukochaną kobietą, która teraz jest moją żoną
Jak doczłapaliśmy po ciemku do Murzasichla, to gospodarze u których mieszkaliśmy byli trochę zaniepokojeni, teraz komórka rozwiązuje takie problemy.

To ja się wyłamię - ja ten szlak lubię. Rozjechaną serpentyną to on już nie jest, ułożono chodnik. Pod względem atrakcji technicznych niewątpliwie nie ma tam nic, ale to czyni tę drogę idealną do schodzenia, a poza tym w górnym odcinku jest naprawdę fajnie, jak się schodzi wzdłuż ramienia Zadniego.

_________________
My shadow is always with me. Sometimes ahead... sometimes behind. Sometimes to the left... sometimes to the right. Except on cloudy days... or at night.

kurde, zapomniałem, że nie do schroniska. mam tak automatyczne skojarzenie, że jak ktoś chodzi po górach, to schodzi do schroniska, że wciąż zapominam, że nie wszyscy to robią ale czemu?

no to faktycznie total! ja też podziwiałem zachód słońca na Kościelcu, ale zejść musiałem niedaleko... a i tak zaiwaniałem, bo się bałem, że mnie ciemnica gdzieś schwyci.

To w ogóle była śmieszna sytuacja, bo mieliśmy wtedy dzień odpoczynkowy, wcześniej chyba tylko jakieś zakupy w Zakopanem były grane - a w miarę zbliżania wieczora okazało się, że Kacper i drugi kolega stają się coraz bardziej rozleniwieni i nigdzie się nie wybierają... zeźliło mnie to i po prostu poszedłem, i było już NAPRAWDĘ za późno. W związku z tym w kierunku do góry rozwinąłem prędkość na granicy takiej, kiedy ze zmęczenia chce mi się wymiotować... Kilka razy tak miałem, np. raz gdy byłem z Mamą i z Dziadkami (na kwaterze wtedy jeszcze w mieście) i zapragnąłem rano zrobić coś konkretnego pred śniadaniem, bo wszyscy spali i spali... i wymyśliłem, że udam się na Nosal. Ale trochę miałem stres, bo nic nikomu nie powiedziałem, nie chciałem żeby się martwili. Ruszyłem więc szlakiem z Murowanicy na wzór wesołych zawodników z różnych klubów i stowarzyszeń, co to czasem ćwiczą kondycję i na szczyty wbiegają w równym rządku. Niestety nie byłem stowarzyszony w żadnym klubie i niewiele brakowało, co bym zwrócił niezjedzone jeszcze śniadanie pod jakimś nosalowym drzewkiem

W każdym razie na Kościelec dotarłem i było pięknie na szczycie. Nikogo więcej tam, a przecież środek lata. I nic się nie bałem, nie tak jak ostatnio

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Zawsze wydawało mi się, że w tatrzańskich schroniskach w sezonie jest tłoczno, drogo i trudno o miejsce, dlatego też jakoś tak normalnym dla mnie było nocowanie gdzieś u podnóża Tatr.

Na szczęście, tak jak napisałem wcześniej, na szczycie obserwowaliśmy słońce chylące się ku zachodowi - zdrowy rozsądek jednak trochę wziął górę i nie czekaliśmy do końca - słońce schowało się za grań w okolicach Karbu. Było przepięknie, pomarańczowo, choć Ty musiałeś mieć jeszcze piękniej. A Doliną Suchej Wody po ciemku idzie się całkiem nieźle.

To jest piękne - cisza, spokój i góry wokoło!

Czytałem Twoje opisy z ostatniego letniego wypadu, ale nie pamiętam nic o Kościelcu?

Za pierwszy cel – rozgrzewkowy, ale i ambitny – obraliśmy Zawrat i Świnicę. Pogoda optymalna!

Górną część drogi na Zawrat Iza pokonywała już trzy lata temu; po raz pierwszy jednak była teraz nad Czarnym Stawem, kiedy nie był zamarznięty. Zaintrygowały nas tam kaczki… podobno są tam od lat, ale ja sobie nie przypominam. Co one robią w zimie? Znacznie wyżej zaintrygował nas również helikopter ratowniczy, który wysadził TOPR-owców nieco poniżej nas, w okolicach Zmarzłego Stawu, oraz grupka z księdzem sprawująca mszę (?) koło kapliczki pod przełęczą.

Samo wejście na Zawrat, podobnie jak na Świnicę, okazało się dla Izy przyjemną przeprawą, ale bynajmniej nie wielkim wyzwaniem wspinaczkowym i można już było się domyślać, że jeżeli nawet forma daleka od tej z Crazy Pinnacles, to da się tu dużo zdziałać. Ja również ucieszyłem się, że na najwyższej górze w otoczeniu Hali nie ogarnęły mnie ani razu niepokoje wysokościowe.

W miarę schodzenia utwierdzaliśmy się w zamiarze przedłużenia wycieczki o Kościelec. Po dłuższym odpoczynku nad Zielonym Stawem ruszyliśmy więc w kierunku przełęczy Karb.
Niestety do ogólnego zmęczenia nas obojga doszła jeszcze ta okoliczność, że od wyjścia ze schroniska dawał mi o sobie znać pęcherz… Z początku leciutko, potem ciągle nie było na tyle pusto, żeby zrealizować potrzebę ot tak, przy szlaku. Na zboczach Kościelca zaczął to być mocniejszy problem, który w niespodziewany sposób uruchomił mi na powrót lęk wysokości. Do góry jakoś to jeszcze było, ale szliśmy bez werwy, a perspektywa schodzenia po tych spadzistych płytach jeżyła mi skórę na plecach.
Szczyt przeszedł raczej bez emocji, Izie wejście się nie podobało i powiedziała, że dobrze, że więcej nie musi tu wracać. Może szkoda, bo jednak to niezwykłe miejsce, położone w zupełnie wyjątkowy sposób. Tymczasem mnie coraz mocniej gnębiły te płyty poniżej… Całe szczęście, że godzina była już późna i góra z wolna pustoszała. Znalazł się ustronny głaz i pstryk – lęk przestrzeni rozszedł się po kościach!

Zostało jeszcze wiele metrów do zejścia i choć już bez stresu, wróciliśmy do schroniska porządnie zmęczeni. Przygotowałem „uroczysty” obiad składający się z rozgotowanego makaronu z pesto, oliwkami i zdaje się pestkami dyni, o ile nie zapomnieliśmy ich dodać. O 10-tej wyłączyli światło, ale nie wiem, czy przypadkiem o tej porze i tak już nie spałem…


Powodowany wstydem niewiele w tej kronice napisałem, ale naprawdę miałem na tych płytach niezłego pietra. I naprawdę przestałem go mieć po wizycie za ustronnym głazem!

_________________
ćrąży we mnie zła krew

To prawda, z tą ustronnością w naszych Tatrach to czasem ciężko jest, sam tego nieraz doświadczyłem.

ej, no pewnie. myśmy nie dlatego zabierali dzieci, żeby poznawały tatry, tylko, żeby sobie pochodzić mimo tego, że mamy małe dzieci
a ponieważ nie wyobrażamy sobie wakacji bez dzieci, więc jeździliśmy razem.

_________________
ja herez ja herez