W niedzielę wykonaliśmy w ramach kółka filmowego dla Oli i Asi pewien eksperyment... czy ma sens obejrzenie z dziećmi filmu wybitnego, ale jednak skierowanego wyraźnie do widzów dorosłych, rzekłbym nawet - parafrazując Budzego i Lunę - filmu do oglądania dla ludzi po trzydziestce?
Kończąc przegląd filmów z Johnnym Deppem, po serii obrazków, gdzie występował on w roli dziwadła, obejrzeliśmy po prostu
"Co gryzie Gilberta Grape'a". Bez żadnego przygotowania, bez gadania, że no, to taki film dla dorosłych, poważne tematy, momentami bardzo smutny, życiowy, mamy wątpliwości itp.itd. Powiedziałem tylko, że dla odmiany Depp nie będzie robił cudacznych min, tylko grał zwykłego człowieka i że jego rodzina będzie taka dość trudna.
Jestem bardzo zadowolony z wyniku eksperymentu. Film ten - który swoją drogą uważam za jeden z najlepszych, jakie w ogóle powstały w ostatnim dwudziestoleciu, czyli odkąd świadomie oglądam filmy - obejrzeliśmy w skupieniu, po dzieciach nie było widać ani żeby się nudziły, ani żeby czegoś nie rozumiały. Ja osobiście chłonąłem i odkrywałem dużo rzeczy na nowo (wcześniej nie oglądałem go po trzydziestce
) i czułem, że nie z kilka miesięcy przynajmniej nie widziałem tak dobrego filmu.
Najbardziej jednak dobre było to, że po projekcji posiedzieliśmy jeszcze razem może z pół godziny, i pogadaliśmy o tej historii, o tej rodzinie, o tym jak to jest, kiedy trzeba się opiekować kimś niepełnosprawnym, czemu właściwie ich matka musiała umrzeć i czemu oni postanowili spalić dom, i trochę o tym, o czym wydaje mi się, że ten film jest najbardziej: że trudno jest być dobrym człowiekiem. Ja niewiele mogłem mówić, bo mnie cały czas jeszcze dławiło w gardle, ale razem jakoś udźwignęliśmy temat i dobrze to chyba wyszło.
A film polecam wszystkim, czy widzieli go kiedyś, czy nie, dużo można w nim znaleźć.
Ja znalazłem chyba szóstą gwiazdkę
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
