Ultima Thule

11/52

"Sketches of Spain" ***1/2
1960

Kolejna kolaboracja z Gilem Evansem. Tym razem opracowali niezwykle ambitny plan: postanowili przerobić hiszpańską muzykę. Powstała pierwsza płyta Davisa w której w swoich poszukiwaniach odszedł tak daleko, że efekt końcowy wyszedł poza ramy gatunkowe jazzu. Album ten uważany jest za jeden z najlepszych Milesa i ma licznych zwolenników (również na tym forum). A mnie nie porywa.
Miałem z ta płyta ogromny problem. Nie słyszałem w niej nic wielkiego a nieraz mnie nudziła. Słuchałem jej długo i zawzięcie, próbując się wgryźć w ten "przejaw geniuszu". Bezskutecznie. W końcu poddałem się - jeśli jestem głuchy na tę płytę to musze z tym żyć. W kolece czekają inne płyty, a Miles dostał i jeszcze dostanie w tym temacie mnóstwo wysokich not.
Jest tu kilka świetnych momentów (m.in. marszowa część "Saeta") i czuć w tej muzyce powiew Hiszpanii, ale do mnie nie przemawia.
Chwilami nawet nuży, a utwory nie układają się w większa całość. W dodatku Miles gra chwilami tak dziwne dźwięki, że brzmią jakby... fałszował. Tym razem Davis nie może liczyć na więcej niż trzy z plusem.
Liczę na ogniste kontr-recenzje. Może pomożecie mi ujrzeć coś co przeoczyłem.

_________________

Też uważam ten album za lekko przereklamowany. Najmocniejszym punktem płyty jest Concierto de Aranjuez, oparty na utworze Joaquína Rodrigo. Świetnie się tego słucha, chociaż wolę oryginalne wykonanie. Kolejne utwory już mnie nie przekonują. Will O' The Wisp, The Pan Piper i Saeta to takie dość przeciętne miniatury, Solea zaś ma dobre fragmenty, ale nie umywa się do utworu rozpoczynającego płytę.

Robiłem kilka podejść do tej płyty. Efektu zachwytu nie osiągnąłem, a zadowolenie również przeciętne. Ocena płyty wynosi równe ***. Zdecydowanie warto posłuchać, ale Miles ma znacznie lepsze płyty niż ta.

_________________
http://67mil.blogspot.com/

...też tak uważam

_________________
ooooorekoreeeoooo

12/52
"Directions"
1981

Płyty kompilacyjne sa w boksie umieszczone w dziwnej kolejności: gdy nagrano najwcześniejsze z nagrań. Nieomal wszystkie nagrania z tej płyty nagrano pod koniec lat sześćdziesiątych, więc musza poczekac jeszcze chwilę na swoją ocenę.

13/52

"Someday My Prince Will Come" ****
1961

Sekstet Davisa się rozpadł i muzycy w większośc porozchodzili się do swoich własnych zespołów (chociaz Trane zagrał gościnnie w dwóch utworach).
Obawiałem się, że po "Kind of Blue" kolejne recenzje będa wyglądać : "Kob to to nie jest", "do KoB daleko" czy "jednak nie jest to poziom KoB". Na szczęście Miles nie ścigał się z własnym cieniem tylko podążył w zupełnie innym kierunku.
Powstał naprawdę fajny materiał. Co prawda utwory balladowych wypadają słabo (no moze oprócz "I Thought About You"), ale to tylko dopełnienie materiału. Sednem albumu są trzy utwory w średnich tempach. Długie, swobodnie, leniwie wręcz płynące. Dużo melodii i energii, a całość przecudnie wręcz bujająca. Mnóstwo w tej muzyce lekkości, a nawet luzu. Davis pokazał, że stać go jeszcze na niejedno.

_________________

Tego Princa mogę posłuchać, bo mam w domu, ale jak dotąd każde podejście mnie nudziło.

Natomiast z żalem nie napiszę kontrrecenzji do Skeczów, bo nie mam ich o dziwo w domu i słucham tylko regularnie mniej więcej raz na rok na wakacjach na wsi... i za każdym razem mnie zachwyca, i na pewno jest to moja ulubiona płyta Milesa. Ale nie umiem tak po konkretach.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

ale nie tym razem! bardzo dobra płyta, a zwłaszcza utwór "Teo" świetny, Coltrane tam gra jak w swoich najlepszych solowych!

_________________
ćrąży we mnie zła krew

...nie ukrywam zdziwienia

_________________
ooooorekoreeeoooo

Chętnie bym jakoś się podzielił odczuciami... ale na razie nie umiem
Zapewne w sierpniu znowu posłucham i może wtedy.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Bardzo lubię ten album. Jest to jedna z niewielu przegranych płyt będących w moim posiadaniu. I na dodatek brakuje chyba jakiegoś utworu. Niemniej jednak bardzo ją lubię. Podoba mi się to lenistwo płyty, o którym wspomniał azbest.


Bardzo konkretny plan!

_________________
http://67mil.blogspot.com/

14/52

"Miles Davis in Person, Friday Night at the Blackhawk, San Francisco" ***1/2
1961

15/52

"Miles Davis in Person, Saturday Night at the Blackhawk, San Francisco" ***3/4
1961

W wydaniu CD każdy z albumów to dwie płyty z całością muzyki (po trzy sety!) z całego wieczoru - odpowiednio 21 i 22 kwietnia 1961.
Pewnie właśnie udowadniam, że się nie znam, ale co tam. Mam problem z tymi "wczesnymi" (było nie było miał już ponad 15 letni dorobek) koncertówkami Davisa. W porównaniu z jego ówczesnymi płytami studyjnymi wypadają blado. Jest sporo niezłego grania, ale brakuje tej iskry. Ponieważ każdy zestaw trwa dwie godziny jest to męczące. Chwilami solidnie się nudziłem. Na regularnych płytach tego nie czuć, ale tu od razu widac różnicę jakościowa między tym a poprzednim składem Davisa. Mimo mojego narzekania nie jest źle. Pewnie w mniejszych dawkach będzie lepiej. Z obu zestawów ciekawszy wydaje mi się sobotni, zespół się chyba bardziej się skoncentrował.
Pózniejsze koncertówki Milesa wypadają dużo ciekawiej.

_________________

Miles też byl znudzony grą Hanka Mobleya - tak przynajmniej pisze w swej autobiografii ...

_________________
Robert Skruszony

16/52

"Miles Davis at Carnegie Hall" ***3/4
1962

Zapis koncertu który zespół Davisa wspomagany przez orkiestrę Gila Evansa zagrał by zebrać środki na African Research Foundation. Żeby było zabawniej: w trakcie "Someday My Prince Will Come" na scenę wtargnęł Max Roacha (prywatnie kumpel Milesa) z ekipą by zaprotestować przeciwko... kolonialnemu ich zdaniem charakterowi tejże organizacji. Miles wkurzony zszedł ze sceny. W końcy wrócił, ale czuć jego gniew w fantastycznie ognistej wersji "Oleo". Prócz tego na pewno warto zwrócić uwagę na "So What", "Teo", "Walkin'" czy "No Blues".
Ta koncertówka też nie powala na kolana, ale to kawał rzetelnego grania. Jak już wspomniałem jest czego posłuchać - zespół jest w ewidentnie lepszej formie.
Niestety są też minusy. Przede wszystkim sporo do życzenia pozostawia jakość dźwięku. Ale nie ma co się dziwić: koncert nagrywano w mono i po partyzancku. Bez wiedzy Davisa.
Druga wada jest już mniej oczywista. Zmarnowano potencjał drzemiący w orkiestrze Evansa. Poczatek "So What" wywołał u mnie ciarki i zapowiadała się prawdziwa muzyczna uczta. Tymczasem później prawie jej nie słychać, a gdy już się pojawi nie ma wiele do roboty. Niestety "Miles Ahead" udowadnia, że taki skład można wykorzystać znacznie efektywniej.

_________________

17/52

"Quiet Nights" ***
1963

Ostatnia kolaboracja z Gilem Evansem. Tym razem na tapecie popularna wówczas bossa nova. Po nagraniu zaledwie kilku utworów niezadowolony z wyników Davis, przerwał pracę nad albumem. Niestety wytwórnia postanowiła wydać pozostałości uzupełniając je niezwiązanym materiałem.
Davis był wkurzony. Oczywiście u niego to stan naturalny, ale tym razem było naprawde ostro. O całą sytuację obwinił producenta Teo Macero - nie rozmawiał z nim przez parę lat.
A sama muzyka? Trudno się dziwić, że Davis porzucił projekt. Wyszedł im materiał ładniutnki i gładki. Niestety przy tym pozbawiony charakteru i ciepła. A przy bossa novie ta ostatnia wada to już poważny zarzut. Muzyczka w sam raz do grania w windach. Ale zdecydowanie lepiej wykonana - klasa wykonawców daje o sobie znać. Wydaje mie się, że Miles po prostu "nie czuł" tej muzyki.

_________________

Azb, a jak w ogóle leci z tym wątkiem? Przyjemność? Czy wraz z zakończeniem wątku, skończysz znajomość z Milesem?

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?