o końcu "Apostrophe" antiwitek pisze:
otwiera się przestrzeń z której nadejdzie (nadleci?) następna płyta
Może nadleciała, a może to sam Zappa wszedł na kosmiczne drogi Inków. W każdym razie początkowi
"One Size Fits All" towarzyszą kosmiczne szumy i świsty.
Inca Roads to najdłuższa kompozycja na płycie - dziewięć minut bez mała. Nieco uproszczając sprawę można powiedzieć, że składa się z trzech części, które oddzielają dwa bardzo podobne, krótkie mostki (instrumantalne, ale zawsze przywodzą mi na myśl fragment Janerki:
nie wszystko co byś chciał można mieć można kupić itd). Poza nimi chyba nic się nie powtarza. W pierwszej części mamy dziwną lecz nie pozbawioną ekspresji melodię wokalu, trochę urokliwych zagrywek oraz takie awangardowe przerywki, że się nam rzecz na chwilunię wysypuje
. W drugiej gwiezdne, kosmiczne solo Zappy - jego gitara opowiada o firmamentach jakie widziała
. Trzecia, najdłuższa - trochę jazz, trochę aż elektronika (syntezatory o ciekawych brzmieniach), nawet drum&bass
. Na koniec znów dziwny śpiew i dr dr dr dr lądowanie. Co za dziwny utwór! Świetny.
Mówimy o czasach, kiedy styl Franka był już wyraźnie wykrystalizowany i przejawiał się w najdrobniejszych szczegółach jego muzyki. Stworzył on już po prostu swoje muzyczne środowisko, w którym czuł się, jak sądzę, znakomicie. Trudno mi je określić, ale chodzi o specyficzne traktowanie kompozycji, które są zaskakujące (bo Zappa bawi się formą i konwencją), eklektyczne, ale jednak też bardzo dla niego charakterystyczne. Chodzi też o brzmienie, które z jednej strony jest rasowe, a z drugiej często groteskowe, zabawne, ilustracyjne, śmieszne - nie wiadomo jakie jeszcze
. Szczególnie tyczy się to partii wokalnych - solowych, harmonicznych, chóralnych, własnych, animowanych, debilnych, wszystkich. Tu widać jak Frank wykorzystywał i budował rozmaite ekspresje. Również instrumentów i instrumentalistów. Od głupkowatego rocka, przez rozmaite zaangażowane pastisze aż po instrumantalne, jazzowe i inne, wyżyny. Od jednego do drugiego bieguna było zresztą u niego jak stąd dotąd, jedno i drugie stanowiło naturalne środowisko Zappy.
Dlatego można polubić, jako element koktailu, nawet takie
Can't Effort No Shoes, co wchodzi po Ince
. Dalej jest
Sofa No. 1 - tu małe przenika się z dużym, siedzimy na sofie, ale też tańczymy w pokoju i ogarniamy bardzo wiele! To dwa krótsze numery.
A na koniec strony A:
Po - jama People - nie wiem o co chodzi dokładnie z tymi pidżamowemi ludźmi, ale całej historii słucha się wyśmienicie. Urokliwa melodia, ładnie wyprowadzany tekst, no i to luźne jamowe, częściowo na pewno improwizowane, granie - sekcja, fortepianik i oczywiście niezapomniana gitara.
Stronę B rozpoczyna, khem,
Florentine Pogeon - miła, bardzo Zappowska kompozycja, lekka choć z rozmachem - miejscami brzmi jakby grało tu kilka składów, ale jest zgrabnie i nawet uroczo. No i ta końcówka (
muu)
.
Evelyn, the Modified Dog to miniaturka na fortepian i głos (Franka). A potem mamy rockową orgię (o mamo), czyli
San Ber'dino (się rymuje oczywiście do "kretino"), na harmonijce gra Beefheart, ale to nie jest mądry numer. Choć z drugiej strony oczywiście jest czego posłuchać! A w długim finale to już w ogóle
.
Andy to znów nieco dłuższy utwór, trochę progowy, trochę może jak Inca, ale też poprzełamywany rozmaitymi fragmentami. Najbardziej lubię wejście bohatera rocka w dżinsowej kurtce, uśmiecha się i podaje nam pomocną dłoń (to jakiś fleszbek San berdino). Ale jest też jak na disko i jeszcze inaczej
. A całość kończy
Sofa No. 2. Tym razem śpiewają, między innymi kurwa po niemiecku. I jeszcze jakiś idiota na sam koniec dorywa się do mikrofonu
.
Mogą państwo odnieść wrażenie, że to jakieś bzdury. Może i coś w tym jest, ale - jak mówiłem - naprawdę jest tu czego słuchać. To co kiedyś mogło robić wrażenie bałaganu - ta kolażowość muzyki - tu prowadzone jest przez Zappę z dużą finezją. Trudno się spodziewać co stanie się za chwilę, ale ciąg dalszy zawsze przejawia co najmniej pewną grację.
Oczywiście, gdy poznałem tę płytę, byłem ciut rozczarowany - no Zappa, jaja, ale... co z tego? Fakt, na płycie nie ma czym się przejąć czy wzruszyć.
Ale można się zachwycić. A to już jest doświadczenie na serio.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
...dzięki Pablakowi ...