Ultima Thule

musowo.

_________________
"Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy krok do przodu!"

Mam bilet!

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

No więc troszku mi się zmieniło od momentu zakupu tej płyty. Chyba muszę sobie odpuścić ferowanie wyroków na gorąco, bo nic dobrego z tego nie wynika. "The Seer" jest płytą wyborną. Długą, powolną, wciągającą. Trudny to materiał, ale chyba będzie jedną z płyt 2012 roku.

_________________
http://67mil.blogspot.com/

Nikt jeszcze nie linkował:
http://www.youtube.com/watch?v=0sdOvQjtUrg - "The Seer" mini-dokument o obecnym wcieleniu Swans.

I koncert z Hamburga 22.11.2012:
http://www.mediafire.com/?y87dx3cbgmodn4e.
Porządna jakość dźwięku.

1. To Be Kind [16:15] (nowy utwór)
2. Avatar [16:42]
3. She Loves Us [22:17] (nowy utwór)
4. Coward [10:18]
5. The Seer [53:10]

_________________

Łooooo....

_________________
http://67mil.blogspot.com/

"Swans" Ep 1982
***3/4

Nim Swans stali się muzycznym wcieleniem zagłady, niszczycielem narządów słuchu grali post-punk. Ale od czegoś trzeba zacząć - Himmler z początku hodował kury.
EPka brzmi jakby nagrano ją 2-3 lata wcześniej po bliższej nam stronie wielkiej wody, choć nie jest pozbawiona nawiązań do ówczesnych zespołów z No New York. Transowa, nerwowa muzyka oparta na mocnej sekcji. Hałaśliwa niezbyt riffowa gitara, pojawia się też saksofon.
Jest mrocznie i słychać już zalążki tego z czego zespół będzie sławny/niesławny, ale to jeszcze dziwne jak na nich wydawnictwo.

_________________

Czy dobrze postępuję, jeśli traktuję powyższy post jako pilotażowy odcinek kolejnego pasjonującego serialu?

_________________
gdzie znalazłeś takie fayne buty i taką fayną głowę?


FORZA NAPOLI SEMPRE!

Przeszła mi przez głowę myśl o tym jak zobaczyłem, że Azbi miał dziś w repertuarze sam początek dyskografii Swans, no i proszę. Ale czy da radę?

Jak Bóg da.
Na jakieś sążniste teksty nie ma się co nastawiać, ale mam zamiar napisać chociaż kilka słów o każdym ich wydawnictwie.

_________________

Brawo dla tego Pana!

_________________
http://67mil.blogspot.com/

"Filth" 1983
****

[JEB! JEB! JEB!]Hipnotyzująca, miażdżąca muzyka.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Nic nie znaczysz.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Ascetyczna prostota utworów.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Nie masz szans.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Marszowy rytm dwóch perkusji.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Przegrasz.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Metaliczny jazgot gitar.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Zgnijesz.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Ujadający Gira.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Ta zabawa nie jest dla dziewczynek.[/JEB! JEB! JEB!]
[JEB! JEB! JEB!]Ale ja Slejera lubię.[/JEB! JEB! JEB!]

_________________

Jedna z najlepszych recenzji jaką dane mi było czytać

_________________
Sometimes good guys don't wear white

Hehe, od razu przypomniałem sobie jak brzmi ta płyta .

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

"Cop" 1984
****1/2

Płyta nie jest tak przebojowa jak debiut. Tempa są wolniejsze, rytmy znacznie prostsze i nie tak gęste. Utwory stały się przez to bardziej przytłaczające. Gitarzyści wciąż nie zniżają się do grania melodii, ale trzeba przyznać, że te przeciągłe hałasy doskonale im wychodzą. Wokale Giry są bardziej zrozumiałe, co przy jego jadowitych tekstach paradoksalnie zmniejsza przystępność płyty.
Album jeszcze brutalniejszy niż poprzednik, ale jednocześnie sprawiający wrażenie bardziej przemyślanego. O ile "Filth" był jak kafar wycelowany w głowę słuchacza, "Cop" jest jak prasa hydrauliczna. Powolna, ale dokładna i nieubłagana.

_________________

A ja słuchałem ostatnio "My Father Will Guide Me Up a Rope to the Sky".
Wcale jakoś nie paliłem się do poznania tej płyty. Raz, że nie byłem jakimś fanem Swans, doceniałem ten zespół bardziej niż lubiłem. A dwa, że po uczestnictwie w warszawskim koncercie dwa lata temu nie mogłem sobie wyobrazić jak ten zespół może brzmieć w studiu, myślałem o tym, że to co zrobiło kolosalne wrażenie na żywo wcale nie musi mi się podobać z płyty. Spodziewałem się nojzu, wcale też nie byłem pewien czy chcę to przeżywać.

Tymczasem płyta jest bardzo dobra. Zaskoczyła mnie jej zróżnicowana faktura, urozmaicenie i otwartość formalna. I kolory, choć oczywiście łup! łup! też jest. W porównaniu z ŁUP! ŁUP! ŁUP! ŁUP! ŁUP! ŁUP! ŁUP! ŁUP! ŁUP! koncertowym... Nawet ciekawie jest wyłapywać fragmenty płyty, które kojarzę z wykonania lajw: na płycie to jest domek jednorodzinny, a na koncercie była walcownia-zgniatacz... Niemniej płyta dla mnie na więcej niż cztery gwiazdki, i nieźle jej słucha się zapętlonej: to bardzo dobry moment gdy po końcówce a cappella wchodzą rurowe dzwony od których płyta się rozpoczyna. W ogóle pod niektórymi względami "My Father..." wydaje mi się ciekawszy niż osławione "White Light From the Mouth of Infinity" czy "The Great Annihilator". Owszem, tam są różne niezapomniane numery, ale tu za to świetnie gra całość.


Teraz przymierzam się do bliższego zapoznania "Widzącego"...