Byliśmy w czwartek z Pilotem na koncercie Wovoki.
Wovoka, to taki projekt Raphaela Rogińskiego, który, zgodnie z internetowymi wizytówkami, odwołuje się do źródeł transowości.
A Rogiński - piszę, bo jeszcze kilka tygodni temu sam nic nie wiedziałem - to gitarzysta, związany ze sceną improwizatorską i poszukującą, często w odniesieniu do niego używa się określenia wirtuoz.
W Wovoce towarzyszy mu perkusista Paweł Szpura, wokalistka Mewa Chabiera i Ola Rzepka, grająca głównie na klawiszach.
Koncert był w Pięknym Psie na Bożego Ciała. Sala nie za duża i też nie zapełniona, ale z 50 - 60 osób było. Zaczęli chwilę po dwudziestej pierwszej. Przyszli, zajęli miejca, Mewa charakterystycznie przywitała ludzi, i popłynęła muzyka.
Najpierw zdziwiłem się, że grają dość konwencjonalny repertuar. Pierwszy numer lekko nawet kantrujący, potem kawałki o bluesowej proweniencji, wokalistka flirtująca z czarnym śpiewaniem. Rogińskiego słyszałem dotąd w Shofarze, który łączy chasydzką melodykę z ostrym free jazzem. Do tego te odniesienia do muzyki indian w zapowiedziach - pewnie dlatego byłem zaskoczony. Zauważyłem też, że bardzo słabo słychać klawisze.
Z drugiej strony Rogiński od razu przykuł moją uwagę. Nie nazywał bym go wirtuozem, bo to słowo kojarzy mi się z gitarzystami biegłymi w technice, a często bezdusznymi. A u niego to duch jest ważniejszy, a gra z luzem, swobodą, momentami w sposób przejmujący. No i nie jest to raczej odgrywanie, tylko właśnie granie, które odbywa się tu i teraz. Do tego bębniarz, który wygląda jakby zaraz miał zsunąć się z krzesełka, co rusz przysuwa niesforny hajhet, trze się po oku, a równocześnie jest tak czujny, tak finezyjnie i z wyrazem kładzie akcenty, że na ucho nijak nie można go podejrzewać o bycie sennym! Pojawiały się miotełki, pałeczki, że tak powiem, z pomponami, i gra czasem motoryczna, a czasem free fruwająca, synkopująca, no po prostu super. Panie występowały boso. Mewa z nienachalnym wdziękiem prezentowała się i śpiewała, sięgając co i rusz po różne tamburynki, zatapiając się w tańcu, a Rzepka malowniczo kiwała się nad klawiszem, który miał też funkcję basu, i to akurat było słychać jak należy. A w jednym z numerów przemieściła się ku perkusji i grała na dużym tomie.
Sama muzyka z czasem zaczęła ujawniać jakąś głębię i te transowe konotacje, choć nie było to forsowane nachalnie, jakoś samo rodziło się z głębi kompozycji. A przy tym była zróżnicowana. Rzeczy z amerykańskiej skarbnicy surowej, czarnej tradycji. Rozpoznałem nawet /jako jeden z ostatnich/ "I Put A Pell On You" /pozdro Azb/. I czasem przychodzili mi do głowy Doorsi, czasem Cave albo PJ Harvey, bo oni też penetrowali podobne rejony. Ale mam wrażenie, że oni eksponowali takie histeryzujące aspekty, a tu cała rzecz miała w sobie szlachetne piękno surowych krajobrazów, wielkich równin i lasów, a pośród tych pustkowi dopiero znajdował się domek, w którym mieszkała osoba, której dotyczyły opowieści. I były to opowieści o sprawach fundamentalnych, intymnych, uniwersalnych, a mimo to nie narzucały się, tylko roztaczały aurę szlachetnego ludzkiego smutku w tym chłodnym krajobrazie...
Z tego co piszę można się domyślić, że musiało mnie wziąć i odleciałem, no i nie będę się tego wypierał. Dlatego polecam Wam koncerty Wovoki. Wczoraj na przykład grali w Cisnej - to dopiero magia. Kupiłem też sobie od razu płytę, ale o niej już innym razem
.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
. Choć sam pomysł z siadaniem, mimo zaskoczenia, wydał mi się ciekawy: cała sala zasiadła i z parteru klaska 
