|
What should I tell? Że sparafrazuję tytuł wątku. Bo koledzy prawie wszystko już napisali.
Udało się urwać z pracy, udało się na czas dojechać do Warszawy - chociaż myślałem, że to ostatnie się nie uda. Mianowicie w pociągu jechała taka podejrzana podpita ekipa - wytatuowany gość koło pięćdziesiątki o twarzy z daleka jadącej kryminałem, jego domniemana towarzyszka życia oraz starsza kobieta. Towarzystwo owo zachowywało się głośno, było brudne i śmierdzące, a także spożywało alkohol na korytarzu pociągu. Jakoś by to wszystko może i przeszło bokiem, gdyby nie zaczepianie przez owego gościa, dość niegrzeczne, ludzi w przedziale sąsiadującym z moim. Jeden młody człowiek obelg ciskanych w jego stronę nie wytrzymał, wypadł z przedziału i zobaczyłem tylko błyskawicznie poruszające się po korytarzu kłebowisko. Młody stłukł żula bezlitośnie, pojawiła się krew, gość chyba stracił przytomność. Pojawiła się obsługa pociągu, wezwana została policja (na najbliższą stację czyli do Konina). Jednakowoż opóźnienie nie było aż tak wielkie, gdyż do czasu pojawienia się policji podejrzane towarzystwo zdążyło gdzieś przepaść, a krewki młody człowiek został tylko pouczony, że następnym razem ma od razu wzywać kierownika pociągu, a nie samemu wymierzać sprawiedliwość.
Zatem dojechałem. Wrażenia z samej Warszawy dość kiepskie, bo pogoda iście syfna, a dodatkowo przerazili mnie warszawscy kierowcy - z dworca odebrała mnie narzeczona mojego przyjaciela i zawiozła do ich lokum, gdzie miałem nocować po koncercie. Ilość osób wbijających się do ruchu na trzeciego, wymuszających pierwszeństwo itp. zrobiła na mnie kolosalne wrażenie. Ja, gdybym był Zosią, na owej trasie z dworca do pętli autobusowej Szczęśliwice miałbym ze trzy stłuczki. Czy to w Warszawie normalne?
No ale dotarłem w końcu do Proximy. Tam w mig spotkałem Mikiego, z którym spędziłem resztę muzycznego wieczoru. Klub jako taki znałem, ale jako knajpę, a nie miejsce na koncerty - ogólnie w porządku, chociaż nagłośnienie takie sobie - jak już wspominał Miki, wiolonczeli nie było słychać prawie wcale. Publiczności dość sporo i to raczej nieprzypadkowej - większość znała teksty dużo lepiej ode mnie (z tym że zaznaczmy, że nie znam ich jakoś specjalnie dobrze).
Repertuar - przekrojówka jak trzeba, w końcu tego dorobku nie ma aż tak wiele. Próbka z każdej dużej płyty, największe przeboje obecne, co ważniejsze ulubione utwory też. Były i miłe niespodzianki (Crazy). Najlepsze momenty - Dulli śpiewający "See and don't see" spacerując pośród publiczności i Miki rzucający się znienacka pod scenę przy pierwszych dźwiękach "Gentlemen".
Bardzo lubię Ricka i z radością oglądałem jego występ, ale generalnie rządził Dulli - miał absolutną władzę nad publicznością, kupił ją bardzo szybko, a wspomniany spacer między ludźmi tylko to ukoronował. Mimo wszystko szkoda nagłośnienia, bo mogło być magicznie, a było "tylko" znakomicie. Support? Tak, był.
Pozdrowienia i podziękowania kieruję do Mikiego i Stiwa - przepraszając przy tym tego ostatniego, że, mimo bardzo krótkiej rozmowy, nie mogłem zostać z nim na piwie, bo pod Proximą czekał już z dawna umówiony druh.
_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
