Nie ma to jak odpowiadać na wiadomość po siedmiu ponad latach
A jednak wpis tenże dotknął mnie jako piękny sposób powrotu z mojego ślubu
I ja lubię chodzić po torach, najlepiej tych nieczynnych, zarośniętych czy zwiniętych. Najlepiej wspominam taką wyprawę w Bieszczadach w poszukiwaniu dawnego śladu wąskotorówki (z Woli Michowej w kierunku Łupkowa, z pominięciem Smolnika).
Także Witek, może kiedyś wspólnie taka wycieczka?
antiwitek pisze:
Przepraszam, a czy łażenie po torach może być do tego wątku?
Wiadomo nie od dziś, że podkłady kolejowe dobrze pachną, ale rozmieszczone dla nóg idącego człowieka są nieszczególnie. Nic to jednak nie szkodzi - iście torami, zwłaszcza jakąś boczną/słabo uczęszczaną linią jest bardzo ok.
Przypomniałem sobie o tym ostatniego sobotniego popołudnia, wracając z Sącza pieszo do domu. Na tor wstąpiliśmy w Chełmcu, a był to pom Gerarda, który bardzo mnie ucieszył. Pamiętałem kilka miejsc jeszcze z pociągu i zawsze chciałem je bardziej bezpośrednio odczuć.
Patrząc pod nogi - roślinność nasypowa, szkoda, że nie umiem nazwać mchów, porostów, listków kępami wystających spomiędzy kamieni - wielka jest ich rozmaitość nawet na małej przestrzeni. Do tego tu jakaś kostka, tam jakaś czaszka...
Patrząc w dal - łagodne łuki, w lewo w prawo, znikanie ich za zalesionym wzgórzem, romantyczność zbiegających się hen gdzieś szyn, ukrycie się hnu w ciemnościach wieczornych...
Patrząc wokół - okolica: dolina Dunajca, jego bliskość - przelatująca czapla, co głowę trzyma na kadłubie, zawinąwszy szyję, krzoki, zarośla, łączki przy torze zapomniane, tradycyjne przynasypowe stawki, śmieci, ale też domy - i jeden z wymarzonych momentów: tam gdzie na lewo od torów zalesione wzgórze z grodziskiem jakimś, a na zboczu wzgórza polana, na niej stary dum.
Kolejowe klimaty - sieć trakcyjna tylko do Marcinkowic - to już dolina Smolnika, tam kilkutorowa stacja, zwrotnice, hity i sok, pod klęczańskim kamieniołomem bocznice, murki, kładka, bystrzyckie skarpy i drzewa z ptakoma wieloma, mini - przystanek w Klęczanach, niecałkiem dla pieszego pewny mostek, i pewnie różne przebicia przez sztrekę przeoczone - ale może by strach tam schodzić był gdy już ciemno. A w Chomranicach myk na asfalt i na chatę już nie torami.
Ale pozostaje jeszcze kuszący odcinek z odwrotnej strony - od Limanowej, kiedyś już częściowo przemierzony.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
