Dzięki, że tak wyczerpująco odpowiedziałeś, aż się chce pisać bez końca!
Cytat:
Po pierwsze jest dla mnie dużym zaskoczeniem, że akurat ta płyta tak Cię zaczarowała. Mi się wydaje bardzo piosenkowa, co dla osoby mocno deklarującej, że wokal dla niej najmniej ważny, tekstów za bardzo nie słucha itp. wydawałoby się mało atrakcyjną propozycją.
Hmm, niby rozumiem, że tak można odebrać to wydawnictwo, ale jednocześnie mam zupełnie inaczej. Bo dla mnie te piosenki, pełnią odmienną niż zwykle rolę (poza utworem "pokój", który niejako wykluczam). W mych uszach ich zadaniem jest przede wszystkim zadbanie o emocjonalny balans całości i wywiązują się ze swej misji wzorowo!
Pierwszy i ostatni fragment to bardzo naturalne i przekonujące wprowadzenie i pożegnanie, a niepozorne "skrzyżowanie", czy "po godzinach" tworzą właściwy nastrój przed swoimi następcami.
Cytat:
Po drugie, nie umiem na razie rozpoznać, które trzy punkty tak enigmatycznie tu opisałeś, porządnie słuchałem tej płyty dwa razy, poza tym leciała troch w okolicznościach towarzyskich, w czym sprawdza się dobrze, bo to miłe dźwięki, ale trudno lepiej poznać. Wydaje mi się, że ta partia gitary, to w trzecim utworze, isn't it? Tym z gwizdaniem? Moją uwagę zwróciła ładna i fajnie rozwijająca się piosenka, a po trzech minutach faktycznie nagle zaczęło się robić coraz konkretniej!
Trafiony - zatopiony
.
Kolejne na liście są "na coś się zanosi" i "tli się".
Cytat:
Po trzecie dedykuję Ci niniejszym fragment z "W pustyni i w puszczy", który od razu przyszedł mi się nasunął, gdym Cię czytał:
"- A wielbłądy macie dobre? - zapytał pan Rawlinson. (...) - Nie trzęsą nadto?
- Można, panie, położyć, garść fasoli na grzbiecie każdego z nich i żadne ziarnko nie spadnie w najszybszym biegu.
- Jak przesadzać, to już po arabsku - rzekł śmiejąc się pan Tarkowski.
- Albo po sudańsku - dodał pan Rawlinson."
MAQ napisał:
Gdyby ktoś mnie w tej chwili poprosił o zaprezentowanie najlepszej solówki gitarowej wszech czasów, bez sekundy namysłu wskazałbym właśnie tę.
... gdyby ktoś mnie poprosił o wskazanie najbardziej lubiącej przesadę osoby na świecie, bez sekundy namysłu wskazałbym MAQ Mr. Green
Z Arabskimi handlarzami zawsze odczuwałem spory link
.
Cytat:
... przesada przesadą, a pięknie Waść piszesz! Nie umiem tego za bardzo odnieść do rzeczywistości, ale i nie o to chodzi - Ty opisujesz jakieś swoje kosmosy, które Ci się otwierają przy słuchaniu, ja nie potrzebuję przecież włazić do Twoich kosmosów, ale bardzo mnie one zachęcają do samodzielnego słuchania tego dobrywieczoru!
Dzięki, zawsze tak postrzegałem cel pisania o muzyce, więc uznaję, że tym razem się udało
.
Cytat:
Po piąte czy tam nie wiem które, bardzo mi się podobają wszystkie fragmenty z Azerami. Od tego zacząłem poznawanie, bo to nam puścił Witt i bardzo mi to od razu zapasowało.
A tak - są w porządku, nie rozbijają spójności, a robią dużo ciekawego.
Chór, poza jednym momentem, zresztą też
.
Cytat:
Po następne, bardzo mi się podoba nocna atmosfera tej płyty, a przynajmniej jej dużej części. Niespecjalnie mi się zwykle podobały płyty VooVoo, ponieważ działały na mnie drażniąco. Ta działa kojąco, słucha mi się tego miejscami jak Blue Valentine Waitsa albo (skądinąd w dużej części przez Waglewskiego grane) Tribute to Eric Clapton, czasem jak niektórych fajnych momentów Raz dwa trzy. I to mimo, że są na płycie fragmenty o wiele mocniejsze, dziksze miejsca, niż jakiekolwiek na tych wyżej wymienionych. Ale jest ta nocność, klimat taki trochę nierealny, jakby człowiek patrzył na świat przysypiając, to się przewija tu i tam, co chwila wraca.
Ach! PEŁNA ZGODA!
(choć nie znam Waitsa i Tribute to Eric Clapton)
Cytat:
Będę wracał do płyty i do Twojego tekstu.
Cytat:
Mam nadzieję, że w ogóle dyskusja tutaj będzie pobudzać do nowych odkryć.
I ja takoż!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
