Niezależnie od tego, jak ostatecznie arasek mnie policzył lub nie policzył, z przyjemnością oznajmiam, że spodobał mi się ten Wasz Green
Posłuchałem sobie dwa razy i serio chyba po raz pierwszy w życiu coś mi w nim zagrało na plus. Ta radość, o której dużo pisaliście, i która najciekawszym wątkiem mi się wydawała, ona może nie do końca jest moją radością, ale rozumiem, o co chodzi - ja bym może bardziej powiedział, że podoba mi się to, jak ten utwór się
nie spieszy. Pamiętam, że kiedyś bardzo mi się NIE podobało wszystko, co się dzieje w Greenie po czwartej minucie, czyli od pierwszego zwolnienia i tego mruczącego (ktoś trafnie powiedział: przedrzeźniającego)
am soł griiin. Nie mówię, że mi się to teraz jakoś szczególnie zaczęło podobać, ale wydaje mi się
fajne. Innymi słowy: nie dostrzegam w tym większej wartości muzycznej, ale podoba mi się, że się chopaki dobrze bawią graniem, a tu klawisz zapyrkoli, a to pan zabrzęczy akordeonem, a to inny pan właśnie pomruczy - no i jednak trzyma się to w ryzach, bo co i raz wraca tam konkret, reprezentowany a to przez ostrą gitarę i jej interesujące dźwięki, a to przez jedną rzecz, która mi się w całym utworze podoba najbardziej bez zastrzeżeń, czyli przez ten puszczany od tyłu odgłos, od którego w ogóle całość się zaczyna.
Z drugiej strony nadal zdaje mi się ów Green zbyt jednostajny i powtarzalny. Tytułowa fraza, po której się przejechałem, ale mnie potem Gero opieprzył
może faktycznie jest całkiem wporzo, ale hmm, jako główny sztandar piosenki wydaje mi się jednak cokolwiek banalna i sorry, man, ale w samym Soundrops pewnie z kilkadziesiąt albo i sto kilkadziesiąt razy wyszły Ci lepsze patenty kompozycyjne, nie mówiąc już o cudownych frazach, jakie nie wiem, czy wymyśliłeś, ale na pewno śpiewałeś na Lunie. Lepsze od "I'm so green" jest dla mnie "Hey I love you son", zwłaszcza - słusznie zauważył to Bogus - świetnie brzmiące w dwugłosie (ten swoją drogą bardziej soundropski mi się wydaje, niż te melizmaty we frazie tytułowej). Ale z kolei "hey I love you son" jest powtórzone w piosence naprawdę DUŻĄ ilość razy i nieco też mnie nuży.
No i kwestia riffu, topornego czy nie. Ta matematyczność jego mnie nie za bardzo przekonuje. To kolejna rzecz w Greenie, która 'może faktycznie jest całkiem wporzo', ale na ile razy? No pewnie dla Was, dziesiątkowiczów, na wiele razy, ale mi to się przejada. Przypuśćmy, że nawet jak sobie zaczynam to liczyć te four-three-two-one-two-three-four, to sobie mogę pomyśleć "o, fajny patent", ale gdzieś za trzecim razem wydaje mi się to cokolwiek zabawą po nic. Z drugiej strony znów: przyjemnie, że taką sobie zabawę wymyślili i dobrze się nią bawią. Nie ma w sumie nic przeciwko temu, lecz i trudno mi się zachwycić.
Pewnie miałbym się zachwycić różnymi rzeczami pobocznymi, bo te wszystkie smaczki, produkcje, aranżacje... tylko że to nie jest moja bajka, mnie to mało ekscytuje i owszem, jeżeli towarzyszy utworowi, który w swojej podstawowej treści mnie porywa, to wszelkie takie dodatki zwielokrotniają nieraz uczucie zachwytu (na przywoływanej już w tym poście Lunie mógłbym podać xxx takich przykładów). Jeżeli jednak to one mają być podstawową treścią, to mało z tego dla mnie wynika. Poniekąd podobnie mam z tekstami, jak wielu z Was wie - piękny tekst może podnieść w ogromny sposób wartość piosenki, która chwyci mnie muzycznie. Ale co mi po tekście, kiedy muzyka mi się nie podoba?
Ostatnia rzecz to okaryna na końcu. To jest prześliczne, indeed, i może nie ma przesady w stwierdzeniu, że przenosi rzecz w inny wymiar. Nigdy chyba nie brałem tej końcówki pod uwagę jako integralnej części utworu, bo on tam się wydaje wcześniej, że już się skończył, a potem dochodzi nagle ten dźwięk i się zaczyna dziać coś innego. Skądinąd pewnie by można wydzielić całą tę okarynę jako osobny track (wcale nie taki mianiaturowy - przecież to niemal trzy minuty!), któremu dałbym wyższą ocenę, niż Greenowi. O, w tej okarynie właśnie idealnie się odnajdują te wszystkie kołatki, bębenki, pomruki i inne! To właśnie miałem na myśli pisząc wyżej, że 'jeżeli towarzyszy utworowi, który w swojej podstawowej treści mnie porywa, to wszelkie takie dodatki zwielokrotniają nieraz uczucie zachwytu'. Z tym, że nie czuję większej więzi tej okarynowej końcówki z całą piosenką, więc trudno mi się przekonać do podwyższania oceny z jej powodu.
Zresztą na razie nie chce mi się dawać oceny, więc i nie dam
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
) i zastanowił się, co właściwie o tym Grynie myślę.
O cież cholera...
