Nie idzie mi pisanie o górskim fumowaniu - zbyt wiele myśli i emocji. Ale o nudnej Wielkoplsce jak najbardziej. Jakiś czas temu dojechałem o jedna stację dalej niż zwykle czyli zamiast do Wagrowca to do Kobylca /pozdro Bogi/. I wtedy mnie zaskoczył przeskok w inny świat. Do Wagrowca linia kolejowa wyremontowana z tymi beznadziejnymi peronami i wiatami według norm unijnych. Szynobus cicho i elegancko sunie z dużą szybkością, aż... No właśnie, a dalej spokojnie, powoli, kołysząc się z boku na bok, stukot kół na złączach, jak dawno niesłyszany. I Kobylec ze swoimi trawiastymi peronami i zarośniętymi bocznicami O!
Druga próba niestety jesienna i zupełnie nie planowana. Dojeżdżam do końca. Gołańcz ujmuje swoim prowincjonalizmem i końcem świata. Niestety 50 minut do powrotnego odjazdu powoduje, że z lekkim obłędem galopuję, co okazuje się niepotrzebne, bo to wystarczający czas, by przejść to co najważniejsze w tym miasteczku. Wracam do domu z wielkim niedosytem. To tytułem wstępu.
Tydzień temu zaplanowałem to lepiej, choć nie byłem pewien czy się uda ponieważ zawsze odjeżdżałem pociągiem, a wracałem pieszo a teraz odwrotnie.
Wpierw Drogą Tajemnic Różańcowych do Kicina.
Wiadomo, albo i nie, zaczyna się od radosnych i w tym dniu jakoś bardzo pojawił się w głowie obraz, jak Miki modli się czuwając przy Żonie przy narodzinach córeczki Marysi. Więc dziesiątka za ich Rodzinę. Potem w Puszczę Zielonkę żółtym, czarnym i czerwonym szlakiem. Raz słońce, raz deszcz, fajne klimaty. Tylko ten zgrzyt czyli rozryte drogi przez samochody i maszyny leśne, a tam gdzie wycinka to już dramat, błoto po kostki, a nawet kolana. No ale zawsze przyroda daje gratis swoje cuda: dywan liści, trawy ciężkie wilgocią, dzięcioł stukający telegram, leśne bajorka w których przeglada się niebo.
Gdy dochodzę do Kamińska zaczyna padać, więc odpadam i biorę kurs asfaltem do najblizszej stacji będzie z 6 km. Macham bez przekonania, aż tu kolejne auto zatrzymuje się z zastanowieniem i wsteczny bo zanim się zmiłowali trochę odjechali. Jest podwózka, dwie dziewczyny /jedna jest kierowcą/ i chłopak. A gdzie? My do Murowanej, a ja chciałem do Łopuchowa, ale ok byle do linii kolejowej. No to jedziemy, kierowca prowadzi spokojnnie i świetnie. Moja kurtka oddaje nagromadzona wilgoć i w aucie robi się sauna, ale nic, fajne rozmowy, ale coś mi się zaczyna nie zgadzać. Przecież nie jedziemy do Murowanej tylko... aaaa podwożą mnie do Łopuchowa! Wysiadam przy stacji i jedyne co mi przychodzi do głowy to słowa "jestem pod wielkim wrażeniem". Wszyscy odwracają się do mnie i wymieniamy uśmiechy. Ech, to są piękne chwile w podróży, więcej się nie zobaczymy, ale to pozostanie, przynajmniej we mnie. Z 15 kilometrów nadłożyli jak nic.
No cóż, cel osiągnięty z pólgodzinnym zapasem. Ledwo siadam pod wiatą deszcz zaczyna mocno, mocno padać. Bębni o blachę, srebrzy peron i szyny. Gdy nadjeżdża pociąg wypogadza się, a nawet niskie słońce przedziera. Poproszę bilet. Dokąd? Do Gołańczy! Niezmiernie lubię wjazd do Wągrowca, gdy tory przedzieraja się przez łąki rzek Nielby i Wełny i robią nieoczekiwany zwrot o 90 stopni. Gdy wjeżdżamy do Wągrowca na sąsiednim torze parowóz z wagonami. Jak sen.
Wyjazd też świetny na skarpie ponad jeziorem.
Stanowczo za szybko koniec podróży czyli Gołańcz.
Wpierw idę zobaczyć resztki świetności kolejowej tej stacji czyli parowozowni i torów w kierunku Bydgoszczy i Chodzieży. Wpadam w dół po obrotnicy, z jakimś żalem idę po zarośniętych torach i spoglądam na unieruchomione semafory.
Potem droga na rynek. Czerwone emaliowane tabliczki sprzed wielu lat: Urząd Pocztowy, Posterunek Policji.
Na rynku jakże skromnym: pomniki i sklep. Wpierw o sklepie bo się cofnąłem o 40 lat do dzieciństwa. Prowadzony przez starsze małżeństwo, które obsługuje w... białych kitlach. Kiedyś strój obowiązkowy, świadczący o czystości, schludności i dbałości. Towar świeży i smaczny od lokalnych dostawców. Pyszna kanapka i kabanosy prima sort. Można? Można. Pomnik św. Wawrzyńca ujmuje napisem na cokole.
Potem do kościoła /nic szczególnego nie zapamiętałem poza wieżą, choć budowla zaprojektowana przez uznanego poznańskiego architekta/ i wzdłuż jeziorka do skromnych ruin zamku
/o nieoczekiwanie dramatycznej historii/.
Wracam w zimnym zmierzchu na stację, gdzie ciepłem i żółtym światłem wita szynobus. Tak to już wszystko. Małe, zapomniane, prowincjonalne miasteczko na końcu wielkopolskiego kolejowego świata.
a było to 11 listopada
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Ale rozumiem.
