Obiecana Araskowi rela z dnia-po poznańskich manewrach musiała troszkę zaczekać, ale już jest.
Dzień zaczęłam od cieszenia się widokami za oknem.
W pokoju widok mam raczej ograniczony, ale za to mogę z bliska podziwiać piękne dachy - więc podziwiam. Jak już zapewne wspominałam nie raz, kocham dachy. Są to odrębne światy, żyjące swoim własnym życiem i mające swoje zakryte tajemnice, o których nie wiemy nic. Ale gapić się na siebie nie bronią, więc korzystam, jeśli mam okazję.
W drodze na śniadanie powitał mnie za to taki oto bajkowo - zimowy obrazek z korytarzowego okna:
Chciałam iść do tego kościoła na mszę, ale się nie wygrzebałam w porę, więc zamiast tego udałam się do Fary, którą już kiedyś Arasek pokazał mi od środka, niemniej jednak wciąż robiła na mnie ogromne wrażenie.
Tym razem spotkaliśmy się zaraz po mszy pod Farą i ruszyliśmy na miasto. Aras chciał mi pokazać zakątki, których jeszcze nie widziałam, i tu się nagle zaczęło:
Możemy iść na Żydowską, zobaczyć kościół...
Ale my już tam byliśmy!
Itd..
I tak oto okazuje się, że Aras zdążył mi już w Poznaniu pokazać więcej, niż myślał. Tymczasem ja chcę zejść za te czerwone zabudowania, bo zdawało mi się, że widziałam w internecie fajne zdjęcia jakiegoś muru stamtąd, przypominającego warszawski Barbakan. Ale nic takiego tam nie ma... No dobra, najpierw trafiamy na dziedziniec między Farą a Urzędem Miasta, ogromnie mi się podoba to miejsce!
Potem mijamy Plac Bernardyński, z daleka tylko rzucając okiem na tamtejszy kościół (pewnie trwa msza, nie ma się co pchać), po czym docieramy do Parku Chopina. Czyli to to jest z tyłu za Farą? Barbakanu nie ma, ale park mi się bardzo podoba (chociaż Aras mówi, że go nie lubi).
Później Arasek próbuje zaprowadzić mnie na ul. Wysoką, ale na drodze staje nam dom z domofonem. Cóż to miał być za skrót niesamowity? Czuję się, jakbym próbowała się dostać na jakąś Pokątną. Nieśmiało sugeruję zaczekać, aż ktoś będzie wychodził, ale kamienica nie ma pewnie zbyt wielu lokatorów i nie wiadomo, ile czasu przyszłoby nam tam stać, więc szukamy bardziej tradycyjnej drogi.
Docieramy w końcu na miejsce. Rynsztokowa Wysoka urzeka mnie bardzo - oczywiście parkingu mogłoby tam nie być, ale sama uliczka - cudna!
A później... później straciłam już pojęcie o tym, gdzie jesteśmy i nie bardzo pamiętam miejsca i ścieżki. Na pewno przewijał się ciągle w zasięgu wzroku Zamek cesarski, ale gdzie dokładnie chodziliśmy - nie pytajcie, wiem tylko, że czasem wpadało mi w oko coś ładnego.
Jakoś w międzyczasie - ale kiedy właściwie? - zawróciliśmy też do 'mojego' Zamku Gargamela. Stwierdziliśmy, że wielka mucha nadal jest na swoim miejscu, tylko jakaś zdechła mi się zdała tym razem..
Porównaliśmy też widok na Ratusz letni z zimowym.
Wracamy na południe, mijamy Antykwariat i żal trochę się nam zrobiło, że jest niedziela i nie można wpaść jeszcze na chwilę do Powsinogi. Za to na koniec, kiedy mieliśmy już dość deszczu, wpadliśmy do jakiejś knajpki, gdzie rozmowa zeszła na poważny temat przyszłości internetu i z grubsza moja wizyta w Poznaniu dobiegła końca. Aras odprowadził mnie jeszcze w okolice Ronda Kaponiera i tam się pożegnaliśmy.
Dzięki temu spacerowi ostał mi się zaoszczędzony bilet poznańskiej komunikacji miejskiej. Może ktoś z Warszawy się wybiera i chce?
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
