Ciekawe, że nowe WFO zaczynamy akurat od Osobliwości, ostatniej płyty solo, ani trochę przebojowej, ani trochę rockowej, ani balladowej - i to od razu od ostatniego numeru.
Słucham jej rzadko, a poszczególnych utworów w oderwaniu od całości jeszcze rzadziej. Jeszcze nie nadszedł dla mnie jej czas. Cieszę się na to nowe słuchanie, bo dzięki temu zobaczę na jakim etapie jestem.
Złośliwość życia trochę mi utrudnia. Już na samym wstępie zepsuo się cidi.
Ostatni etap podróży, przedstawiony egzystencjalnie, na paru nutach. Głos, mimo zmęczenia mocny i czysty, jak zawsze. Treść pełna ukrytych znaczeń. Gorączkowe dudnienie, jakiś dance macabre, ale także jaśniejsze dźwięki. Jakby przebijające zza ciemnej zasłony świetliste klawisze.
Ktoś dociera tam po długiej podróży, dojrzały człowiek, trochę już przysypany popiołem po drodze. A więc zmęczenie, ale i świadomość ostatniego etapu. Zatoczyło się koło i dotarło tam, skąd wyszło. Miejsce, gdzie wraca się do niewinności.
Dobrze, bo na koniec dociera się do łagodności wobec siebie, do JA które jest biedne w krótkiej historii czasu. Dobrze wrócić do rzeczy pierwszych, pić światło.
Nadal wlecze za sobą zmęczenie, ale już odpoczywa po drodze, zanim wznawia rytm męczącej wędrówki. Jeśli rośnie tam las, to znaczy że nie jest jeszcze wypalonym pustkowiem.
Ryzykownie rzecz biorąc, może to być nawet utwór taneczny...pełen bólu, ale tego dobrego, gdy się jest w sumie szczęśliwym, że wokół się jeszcze coś czuje, a nawet las rośnie.
Że można u kresu drogi coś na nowo odkryć, zobaczyć, poczuć jak rzeczy pierwsze.
Minimalistyczna oprawa pozwala usłyszeć co kryje się w ciszy, w samotności - nie nazywając tego, zostawiając do odsłonięcia, dosłyszenia, czy nawet pozostawiając zakryte.
Ubogość dźwięków "nie pieści boleści"... To nic, przecież inne Osobliwości smagają batem, żądlą muchami, kąsają bez wąsa...bestiarium musiałam wywalić z mp3...
Ale zostawia tyle ile trzeba ciszy na osobiste dosłuchanie, domyślenie - co się dopiero składa w osobliwą całość.
Co z czasem nabiera znaczenia, pozbawionego już histerii Garbuska, czy surrealistycznie pięknych obrazów z Natura nature.
Historia dręcząca, mało ale nie bez-nadziejna, skoro odbija się na koniec w tej łzie czystej.
Osobliwości... zaczynają się małą śmiercią, a kończą w miejscu biednych narodzin...PONOWNYCH NARODZIN - TU. Płyta tak monotonna muzycznie i tekstowo, kończy się oczyszczającym szumem deszczu.
Dobrze, to dobrze.
9/10
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
