Cała ta wyprawa zatkała mnie tak, że już nie wiedziałam czy ochłonę na tyle żeby coś napisać. Ale powoli napięcie odpuszcza, bo dzisiaj znów byłam niedaleko Poznania, na pogrzebie tym razem. Wracam właśnie roztrzęsionym pociągiem i przeżywam uczucia sprzed tygodnia. Z pogrzebu, z wesela, życie
Informacja, że Budzy wystąpi z Trupią Czaszką pojawiła się znienacka jak fatamorgana, trzeba było szybko się decydować zanim się rozwieje. Zapomniałam już jakie to proste! Góry znikają gdy zrobi się pstryk!
Zdziwiłam się więc że piątkowy Poznań jakiś smutny, rozgoryczony jakby i pustawy. Chyba najfajniejszym widokiem był mural z Niemenem pod którym zaparkowaliśmy z S. Potem zdziwienie, że siedzimy nad przypadkową pizzą przy ulicy, której nazwa jest datą naszego ślubu sprzed 30 lat, zagadka tej ulicy
pod wieczór na rynku pojawiło się więcej ludzi i nastrój weekendowy przybrał na sile, natomiast zmiana miejsca koncertu nie miała już wsumie znaczenia. Tyle że trzeba było potem pędzić przez pół miasta na kwaterę.
Fajne to było miejsce, jak zauważyli już koledzy. Z murkiem do siedzenia przed bramą, gdzie też zasiedliśmy uroczyście jako komitet ewentualnie powitalny. Lekka zgroza, że tłok nie napiera na bramkę, a spodziewałam się dużej reprezentacji UT...w końcu ze strachu że koncertu nie będzie ruszyliśmy do wejścia, a tam basista trupiej czachy podszedł i zapewnił nas z typową dla niego serdecznością że ok będzie! Od razu musiałam usiąść z boku, w cieniu drzew.
Wejście Gera bardzo podniosło mnie na duchu, choć czasu starczyło akurat tyle żeby uścisnąć mu dłoń, bo nagle zaczęło się! Tyle czekania, a to już? "Ja jestem Budzy, a to Trupia Czaszka", jak wspomniał niejaki Kraszan (nie poznałam niestety, podobnie jak marceli, jak i przepraszam ze smutkiem że przeoczyłam araska)
Ruszyło to z siłą jaką pamiętam z własnych słuchawek jakieś 8 lat temu, gdy z wrażenia usiłowałam zachwycić Baką koleżanki i całą rodzinę
na żywo jest to tak samo świeże jak wtedy, szczególnie świadomość pierwszego i może jedynego razu.
Miałam nadzieję że się pomalują, bo wyobrażałam sobie, że na bis poleci cały Mor. Potem już tak nie żałowałam - broda Budzego, już dosyć siwa, wystarczyła za cały makijaż i pasowała do tekstów, które są genialnie punkowe jakby to kuriozalnie nie zabrzmiało. Frantz zresztą był do tego stopnia incognito, że nawet okropna maska nie odebrała mu uroku, ukłony i duże brawa.
W międzyczasie pod sceną zrobił się duży ruch, a za nami jakby spory tłumek. My oczywiście pośród dystyngowanej starszyzny i do tego zboku tfu z boku, ale bliżej całkiem przyzwoite pogo cnych młodzików migdalików, choć może to właśnie pogo robi człeka młodo
muszę poćficzyć w domu! Nie wiem też z którego miejsca poleciały tradycyjne roszczenia do Siekiery i nawet Legendy, na co wokalista o mało się nie obraził.
Przeszło tsunami i zapadł zmrok.
Postanowiłam przenieść się pod drugi głośnik, żeby rozprostować nogi i sprawdzić czy akustyka ok. Gitara w porządku, choć początek był cienki w prawym od sceny wzmacniaczu. Herez!!! Golem!!! po paru kawałkach plus Dziadobójca zespół schodzi ze sceny którą pozamiatał.
Nie mając uwag wychodzimy. S.gna napić się piwa, też mi zaschło w gardle
na jezdni mor na potęgę, wolę się nie odzywać, tylko śpiewam sobie w sercu słodkie serenady. Komedyje, tragedyje
Byłam, nie zapomnę!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
) i ...koniec.
Mówiła, że wchodzi jak nigdy! Może to efekt kontrastu chopinowskiego?