„Naprzód, Wspaniali” to powieść Niziura, którą czytało mi się najlepiej oprócz „Sposobu na Alcybiadesa”. Zachowuje tamtą dynamikę a jeszcze nie ma w niej takiej specyficznej melancholii jak w późniejszych dziełach.
Wzorcowo – jak w dobrym filmie – zarysowana najpierw grupa bohaterów, kilka motywów w których można ich poznać a potem już właściwa akcja. Stopniowe zagęszczanie atmosfery (oczywiście z umiarem, w końcu to powieść dla młodzieży) aż do rozwiązania, które za pierwszym czytaniem zaskakuje i śmiało można się nabrać.
Akcja „browarna” to oczywiście clou, ale bardzo lubię tam również te poboczne wątki - strzelba Bondery, kot Kiera niesłusznie posądzany o kradzieże ryb… Niziurski w ogóle miał talent (i słabość) do drugoplanowych bohaterów, tu jest ich na pęczki: emeryt Gołąbek. środkowy napastnik Pypeć lub Maciek z Zatruchla, by wymienić choćby kilku. Z charakterystycznych nazwisk - rzecz jasna pan Piszczyn-Świergocki, odrzywolski multiinstrumentalista!
Oczywiście paczkę głównych bohaterów autor skonstruował tak, że trudno ich nie lubić – cztery różne charaktery. Samiec alfa Gnat (ewidentny odpowiednik Zasępy ze „Sposobu…”), intelektualista Tomek, jakaś dziwna mieszkanka geniuszu i niedołęstwa w przypadku Kleksika (chyba najbardziej go lubię) i wreszcie ambitny pechowiec Kwękacz. Do tego jako piąty Perzyk, chłodny i analityczny, w efekcie najbardziej ogarnięty i to dzięki niemu Wspaniali wyszli z twarzą z całej afery ale nie ma wątpliwości, że to ciało obce w tej grupie.
Niziurski ze swobodą zawodowca pięknie slalomuje między humorem a prawdziwie kryminalnymi zagadkami (cała intryga z ukrytą bronią ma sens i jest jak najbardziej życiowa). Rzadko zdarza mu się przesadzić, choć kilka razy to robi - scena gdy „kucharka wagi ciężkiej - niejaka Bumażyna” łapie w objęcia spadającego Gołąbka budzi już raczej taki prosty uśmiech.
Bardzo lubię to nawiązanie do „Alcybiadesa”:
Dwa lata temu Zyzio wyłożył się fatalnie na Dużej Krokwi w Zakopanem, gdzie podczas zimowych ferii ćwiczył nielegalnie narciarskie skoki. Doznał kontuzji kręgosłupa i cały rok przeleżał unieruchomiony w specjalnym łóżku gipsowym. I wtedy właśnie udało mu się przestudiować, jak twierdzi, sto trzynaście książek naukowych, a wśród nich jedno niezwykle rzadkie i trudno dostępne dzieło, mianowicie Pedagogologię dr Aleksandra Babińskiego, byłego członka sławnej paczki czwororęcznych ze szkoły im. Lindego w Warszawie, znanego w kołach uczniowskich pod przezwiskiem Alibaby .
Mam w głowie wiele fragmentów z tej książki, które mi się jakoś zachowały, nie zacytuję dokładnie ulubionego ale to jakoś tak leciało jak rozzłoszczony Pypeć woła do Potępy:
- już ja z tobą zatańczę, nie takim dawałem lekcję!
Potępa jednak widocznie nie miał ochoty na naukę tańca, bo zignorowawszy te kuszące propozycje choreograficzne… :D itd.
Całości bez wahania daję ******
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
No ale faktem, że oryginał, czyli Szkolny lud, Okulla i ja też jest mi nieznany, a napisany 10 lat wcześniej.
.]
