Minimal!
O! Pierwszy raz od kilkunastu postów moge się zgodzić z Natalią
. Chyba wypadałoby zabrać głos jako naczelny wojownik minimalu mający na celu zniszczenie barokowej (w sensie podejścia do estetyki) zgnilizny artystycznej.
Jestem zdecydowonym fanem minimalu jako takiego, jak i wizji muzycznej w ogóle. Dlaczego? Mamy tu doczynienia z czystością formy, skupieniem się na samej muzyce, kompozycji a nie na obocznościach. Nie mówie wcale o zrezygnowaniu z ozdobników! Broń Boże! Problem zaczyna się wtedy gdy efekciarstwo, patos i ozdoby stają się ważniejsze od tematu. Przykładem takiego podejścia jest wspomniany rock progersywny, którego dosłownie nieznoszę. Z barkową muzyką nie jest aż tak tragicznie - bardziej drażni mnie to w architekturze i rzeźbie. Dziwi mnie podejście Crazyego, który tak niedawno przypomniał mi o czymś dla mnie bardzo waznym - chodzi o odbiór muzyki - minowicie, że dobra muzyka będzie sie broniła nawet na zardzewiałym magneciaku z jednym głośnikiem. Ja muszę się wręcz przyznać do pewnego zboczenia - jestem kolekcjonerem i wielbicielem wersji demo czy aranżancji akustycznych, ponieważ to właśnie w takich wykonaniach najlepiej słychac wspaniałość / miernotę słuchanej muzyki.
Z resztą czysto subiektywnie - mnie nie ruszają jakieś wyszukane melodie, rozbudowane solówki i orkiestry - w dodatky wydane na 5 LP z monumentalną okładką. Mnie bardziej porusza
Radio Rivendell na dwóch akordach który ma to "coś" niż cała dyskografia zespołu Genesis (z Gabrielem). Niestety problem ten zauważalny jest na każdym kroku
.
Ps. DCD to jak dla mnie chłodny/kanciasty minimal z ciągotami barokowymi, ale tylko i wyłącznie jeśli chodzi o pewne aspekty w manierze wokalnej.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
