W sobotę poszedłem z żoną na "Wiatr buszujący w jęczmieniu".
Irlandia i jej historia zawsze nas ciekawiła.
Film pokazuje odzyskiwanie przez Irlandię niepodległości w 1919 r, w sposób bez patosu, realistycznie. Chłopaki walczą w słusznej sprawie, wróg jest bezlitosny, więc i oni nie znają litości. Idealiści kontra sadyści. Ale czy do końca? Kiedy kończy się granica między idealizmem a sadyzmem? Walka jednak przynosi efekty, tylko, że zwycięstwo nie zadowala wszystkich. Traktat pokojowy dzieli dotychczas wspólnie walczących, brat staje przeciw bratu...
I teraz sedno:Reżyser zaangażowany społecznie (czytaj lewak), więc z odzyskania wolności przez kraj, zrobił "utraconą szansę, by Irlandia była socjalistyczną republiką". Kościół katolicki dostaje rzecz jasna po łbie (bo zawsze był i jest po stronie bogatych), a szlachetny idealista ginie od kul nowo powstałej armii, pilnującej de facto burżuazyjnych interesów Brytoli...
Po wyjściu z kina zaiste można złapać deprechę
Jednak miast deprechy (znów idealiści przegrywają z brutalnym światem), ogarnął mnie pusty śmiech, bo po pierwsze historia pokazała, co tacy idealiści potrafią zrobić w celu realizacji socjalistycznych ideałów, a po drugie, na reklamowaną recenzję Tadeusza Sobolewskiego, który napisał, że ten film był dla niego jak "haust świeżego powietrza realizmu i prawdy". Ten sam człowiek, który był zniesmaczony "Pasją", że taka brutalna i nieapetyczna, tu się rozpływa w zachwytach, choć ten film był cholernie brutalny (sugestywnie pokazane sceny tortur, z wyrywaniem paznokci, czy pacyfikacji domu) a wymowa dołująca (jedni giną fizycznie inni duchowo).
No naprawdę, jak jakieś filmy ten pan
będzie zachwalał, to ja omijam je szerokim łukiem.
Złośliwie dodam, że chyba imprezki u Mirona Białoszewskiego mocno zakrzywiły temu panu postrzeganie rzeczywistości.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
